JETLAG

Hoi vriendjes en vriendinnetjes

Hier komt ons verhaal..

8 juli (nina)

Het begint al in de trein. Er zit een mevrouw de hele tijd naar ons te kijken. Als ze in Den Bosch uitstapt laat ze de krant, waarin ze de hele tijd heeft zitten lezen, liggen. Nori, benieuwd naar hoe het staat met de wereld, pakt de krant. Hij blijkt van 4 en 5 februari te zijn. De krant is geheel intact.

9 juli (nina)

Het begint al in de auto. Maria mist de afslag Schiphol doordat Nori Spauwen aan haar haar zit te friemelen. Nori en ik roepen in koor -en net te laat natuurlijk- dat we er hier eigenlijk af moeten. Dan maar een afslag later. Uiteindelijk komen we op tijd aan op schiphol. We moeten vlucht UA4845 hebben. Deze bestaat niet. Dan maar London, Heathrow om 9.30 uur. Goed gegokt, we mogen mee.

Natuurlijk hebben we onze tassen niet gelabeld. We hebben besloten dat we ze toch niet kwijtraken. Ik zie alleen maar vliegtuigen van KLM staan. Ik begin me langzaam af te vragen of we onze vlucht niet -pak ´m beet- 300 euro goedkoper hadden kunnen boeken. Maar Nori leest dit terwijl ik dit schrijf en zegt dat we pas bij D3 zitten en datn we naar D22 moeten. En dat we besteld hebben bij www.cheaptickets.nl en dat we dus minstens het goedkoopste ticket moeten hebben. En misschien nog wel goedkoper.

We zitten in het restaurantje in de vertrekhal en opeens zegt Nori: "óoooh kijk, een vogeltje", en dan: "Ja, die gaat dus dood". We willen hem gaan redden, maar besluiten dat dat een zinloos project is.

Leermoment: meer water, minder snoep.
Fact: We worden in Londen gecontroleerd op Vogelpest.. (geen commentaar)


Londen Heathrow - 11u lokale tijd (Nori)

Nina heeft een raredingencompartiment opgericht in haar schriftje. Maar ze schrijft nu alleen nog maar daarin, want dat vindt ze fijner.
Onze tassen wegen allebei precies 7,4 kilo. Maar dan ook precies.
Nina: "Dit gaat echt te ver".

Ons credo is "pech is avontuur". Dat hebben we namelijk van een zeer wijs persoon geleerd.

Fact: Nina is haar tweede fact vergeten.
Leermoment: Geen lenzen in als je 18 uur moet vliegen. Dat is niet fijn.

5 uur later, in het vliegtuig naar Washington DC

Ik begrijpt de tijd niet meer zo goed. Voor ons is het 18u en dat wil dus zeggen dat we al 12 uur wakker zijn. Maar als we straks in Washington aankomen is het daar half drie ´s middags. En dan moeten we nog een hele tijd. M.a.w.: Jetlag.

Erg grappig, niet zo comfortabel: knikkebollen.

Heb al 2 slechte films gezien. Ik hou niet van slechte films.
En waar ik al helemaal niet van hou, dat is Amerika. En Amerikanen. Ze zouden me waarschijnlijk oppakken als ze dit lazen, als staatsvijand. We zijn straks 2 uur op een vliegveld in de VS en we moesten net al 2 formulieren invullen. Of ik soms een spion ben. Of ik van plan ben om criminele of immorele daden te begaan in de VS. Uuhhmm...

10 juli - Mexico City, café Paris

Fact: De Amerikanen zijn helemaal gek geworden. In Washington zag ik al mijn vooroordelen over Amerikanen hopeloos bevestigd. Na die formulieren werd het op het vliegveld nog eens drastisch erger. Alle Non-US citizens moesten onder het mom van ´protecting our nation´ ontzettend lang in de rij staan (in schril contrast met de snelle afhandeling voor US citizens), om paspoort te laten controleren en - jawel - vingerafdrukken van rechts én links en een foto te laten maken. In de rij raakten we in gesprek met een oude Engelse dame, die de vorige keer zelfs haar aansluitende vlucht had gemist door die urenlange controles. Toen hadden ze haar er ook nog eens uitgepikt voor extra secondary check up. Haar commentaar: "But I obviously look like a terrorist, don´t you think?" Ik: " Yes, that was the first I thought when I saw you". De grapjes van deze mevrouw maakten het wachten iets draaglijker.
De man die mijn paspoort controleerde stak een compleet kruisverhoor af: waar ik heen ging, met wie, waarom, hoelang, etc. En dat op een heel dwingende manier waarbij ik me heel ongemakkelijk voelde. Het zelfde lot viel Nina ten deel. Zij kreeg zelfs nog allemaal waarschuwingen mee over waar het toch heengaat met deze wereld, die toch echt "a mess" is geworden. Niet echt om vrolijk van te worden dus.
Daarna moesten we nog eens in een veel grotere rij, voor de douane. Wat een politiestaat is dat! Een land vol wantrouwende, dikke, bange, domme mensen die ook nog eens overtuigd zijn van de superioriteit van "their nation" (en van het bestaan van God, maar laten we daar maar helemaal over zwijgen).

Ja, de conclusie was wel dat Amerika vol is met negatieve energie, en dat we die snel uit ons systeem willen hebben.

De rest van het verhaal staat in Nina´s rariteitenkabinet.

(Nina: )
Fact: De Amerikaanse lunch bestaat uit een klein, klef broodje, een zakje chips (with one of the healthiest oils there is!) en een twix. Hoe krijg je een hele natie dik, vragen we ons dan af.

We weten eindelijk wat we willen worden later als we groot zijn. Nori hoofdredacteur van Filosofie Magazine en Nina hoofdredacteur van Psychologie Magazine. En we zijn pas 12 uur onderweg. Dus het vermoeden dat mensen op reis gaan om zichzelf tegen te komen, klopt.

Washington, 14.05 uur. Mijn horloge zegt 20.05 uur. Mijn lichaam snapt dit niet. mijn hersenen wel, maar die werken niet mee.


10 juli, 11.10 uur lokale tijd, Cafe Paris, Mexico-City:
Als we op het vliegveld in Mexico-City staan moeten we naar het hostel. De mevrouw aan de infobalie zegt dat het te gevaarlijk is om met de metro te gaan. Ze zegt dat we met de taxi moeten. Eigenlijk hadden we dat zowel lichamelijk als mentaal sowieso niet meer gekund.
Ik sta ervan versteld hoe ruw en hard de Mexicanen rijden. Het idee om misschien een auto te huren is meteen van de baan. Nog niet misschien.
De lieve man zet ons voor het hostel af en wacht to we binnen zijn. We betalen voor de rit 125 pesos. Omgerekend is dat nog geen 10 euro.
Als we bij het hostel zijn zoeken we -nadat we ons ingecheckt hebben- onze kamer. Het heeft drie bedden, waarvan maar 1 opgemaakt is. We moeten weer naar beneden om dekens te halen. Dan gaan we onze tanden poetsen..
We sluiten de kamer niet af omdat het toch vlakbij is. Wanneer we terugkomen van het tandenpoetsen -we zijn nog moeer (?) dan daarvoor en willen niets liever dan slapen- blijkt onze kamer opeens afgesloten te zijn. We hebben hem allebei niet afgesloten, daarvan zijn we 100% zeker. De sleutel ligt immers IN de kamer.
Meteen denken we dat "ze" onze kamer in zijn gegaan, AL onze spullen hebben meegenomen en vervolgens -om ons extra te naaien- de deur hebben afgesloten. "Goed", zeg ik, "dan maar weer naar beneden". (Dit wordt de vijfde keer, de vierde was namelijk het halen van het water en de derde het opbergen van onze paspoorten). Nori denkt dat "ze" misschien nog op onze kamer zijn en zegt dat ze wel blijft wachten tot ik terug ben. Ik loop (ren?) naar beneden en begin tegen de vriendelijke meneer van het hostel in het Engels (probeer dat maar eens in het Spaans) uit te leggen dt onze kamer op slot zit. hij lusitert geduldig en zegt: "uuuh.. Espanol?" Ik kijk hem moe, wanhopig en ellendig aan en zeg: "uuuhh..". De man snapt het en roept :" Marco, marco.." Dit blijkt het andere mannetje van het hostel te zijn, welke achter het barretje staat. Hij blijkt wel enigszins Engels te spreken en legt aan het ene mannetje uit dat hij de andere sleutel aan mij moet geven. Ik loop -na de mannetjes bedankt te hebben- weer naar boven. Nori staat nog steeds voor de deur en samen maken we hem open...
Er zitten geen enge mannetjes op onze kamer en ALLE spullen liggen er nog. Naderhand, wanneer we onderzoeken hoe het kan, blijkt dat je de deur ook van tevoren van binnen af kan sluiten. We gaan liggen en vallen als een blok in slaap.

Nori:

De eerste dag in Mex City hebben we vooral veel rondgelopen. Ons ritme ligt nog steeds overhoop, om 7 uur gisteravond vielen we in slaap en om 7 uur vanmorgen waren we weer klaarwakker. Net hebben we ook weer 2 uur liggen pitten, per ongeluk.

Uitspraak van de dag, Nina over roosters in de stoep: "Het is niet zo dat ik ze eng vind, ik ben gewoon bang om erin te vallen". - Ze vermijdt het dan ook angstvallig om ooit zo´n ding aan te raken, terwijl het er vol mee ligt.

Morgen gaan we naar Teotihuacan, daar zijn gigantische piramides. Daarna verlaten we ons hostel in Mexico City en gaan we naar Puebla, vulkanen bekijken (Popocatepetl) en nog meer piramides en tempels. Daarna gaan we naar Oaxaca en daarna naar de kust, naar Puerto Angel: "een geschenk uit de hemel voor overspannen vakantiegangers" - aldus de Thomas Cook.
Sounds like us.

Dag lieve mensen, in het verre Nederland. Jullie zullen spoedig meer van ons horen.

Muchos besos, Nori y Nina