Waar zijn toch die komkommers?
Door: Nori en Nina
Blijf op de hoogte en volg Nina en Nori
15 Juli 2006 | Mexico, Puebla
(Nina) Het is hier nu 18 uur, bij jullie 1. We zijn net terug van Safari. Dat ging natuurlijk eigenlijk principieel tegen onze principes in. Te veel dieren in (relatief toch echt) te kleine tuintjes. En dat noemen ze dan Safari.
Hier komen wat verhaaltjes van de afgelopen dagen.
11 juli 20:10 VIPS fastfoodrestaurant (Nori):
We hebben nog steeds een jetlag. En niet zo´n beetje. Nina heeft net in haar vinger gebeten, wegens gebrek aan motoriek. Haar commentaar: “Dat gebeurt me normaal niet.”
Een uur eerder:
Op zoek naar een restaurant uit de Lonely Planet – want dat zal misschien wél eetbaar voedsel serveren – lopen we door ontzettend drukke, stinkende straatjes. Er is markt geweest en die wordt nu met veel kabaal en heisa opgebroken. Ik kan alle input bijna niet meer aan. Bij het adres aangekomen blijkt het restaurant ook nog eens gesloten. Uit alle kraampjes op straat komen onverdraaglijk sterke vleesgeuren; ik wil nu niet meer eten, niet eens dénken aan eten. We besluiten uit pure ellende maar op zoek te gaan naar een McDonalds. Alle restaurantjes (als je ze zo al kan noemen) zien er namelijk te goor voor woorden uit. Uiteindelijk is het beste dat we kunnen vinden een VIPS, een Mexicaanse fastfoodketen die er un poco más higienico uitziet. Nina bestelt een veel te groot stuk vlees; 250 gram oftewel een kwart kilo. Ze wordt er compleet misselijk van, alleen al bij de aanblik. Later komt de aap uit de mouw: ze wilde alleen maar die frieten en broccoli van de foto (beide met rare DSM-kleuren).
We wilden eigenlijk nog naar de bar in het hostel, maar om 9 uur lagen we alweer te slapen. Eerst nog even lekker gechilld op onze kamer; met pyjamaatjes aan muziekjes geluisterd. Maar Nina was zo misselijk dat ik haar moest afleiden met alle nieuwe FUFroddels (daar was ik dus wel een uurtje mee zoet). Nina voelde zich meteen een stuk beter.
12-07-2006 Het is 10.40 uur. We zitten in de bus naar Teotihuacan (Nina):
Fact: De Mexicanen kunnen zoveel input verdragen, dat ik bij diezelfde hoeveelheid gedurende enige tijd al lang gek zou zijn geworden.
Fact: De buschauffeur leest tijdens de rit de krant. Ik daarentegen zou voor geen goud die bus willen besturen, laat staan ondertussen nog de krant lezen.
Fact: De supermarkten hebben alleen chips, cola en koekjes. We snakkken naar iets gezonds. Nori hoopt van ganser harte dat dat in de kleinere steden wèl te krijgen is. Nina ook.
Het slipperincident: ´s Ochtends in M-C:
We hebben net gedoucht en willen gaan ontbijten. Nina wil haar slippers aantrekken en bemerkt dat deze nog nat zijn. Ze zegt tegen Nori: “ik doe ze niet aan, ze zijn nat”. Dan zegt Nori: “Ja, nou en, die van mij zijn ook nat, die heb ik ook aan”. Zonder nog te twijfelen stapt Nina in haar slippers. Het is altijd minder erg als je lot gedeeld wordt.
15.00 uur. Boven op de grootste piramide in Teotihuacan.
We staan met een paar Mexicaanse jongetjes van een jaar of dertien te praten, die ons –natuurlijk- proberen te versieren. Zij praten Engels tegen ons omdat zij Engels willen leren. Wij praten Spaans tegen hen omdat wij Spaans willen leren. Nina –nadat Noor tegen haar zegt dat de jongetjes natuurlijk wilden dat wij Engels tegen ze zouden praten- zeg: ´Ja hallo, wij zijn hier in Spanje`.
12 juli, restaurantje bij Teotihuacán (Nori):
Vanmorgen met de bus naar Teotihuacán, een welkome afwisseling van MC. Nina had vanmorgen haar inzinking (die ik gister had op zoek naar een restaurant). Als we een kwartier langer waren gebleven was ze in huilen uitgebarsten. MC is echt té heftig voor deze twee Limburgse dorpsmeisjes. Maastricht, Utrecht en zelfs Barcelona kunnen we aan, maar deze mierenhoop willen we snel ontvluchten. We hebben dan ook besloten om morgen meteen weg te gaan, anders zal ons geestesgestel het begeven.
We zitten nu in een restaurantje bij Teotihuacán. Het is hemels. De stilte en rust hier staan in zo´n groot contrast met MC, dat we eerst een kwartier zijn gaan zitten genieten van het aangezicht van de piramides en tempels. Er loopt een stel Indianen (?) rond die prachtig op fluitjes blazen, een heel fijn geluid dat wordt weerkaatst tussen de eeuwenoude muren. De salades in dit restaurant zijn een geschenk uit de hemel. Ik vroeg aan de ober : “Las ensaladas, ¿son lavadas con agua purificada ?” Hij: “ Sí, claro, y desinfectada.” We sprongen een gat in de lucht en bestelden meteen.
DIALOOG IN EEN TEMPEL IN TEOTIHUACAN
Nina: Zijn er nog steeds Maya´s?
Nori: Ja, in Yucatán.
Nina: Wat doen die dan de hele dag, bidden?
Nori (diepe zucht): Nee, het land verbouwen, Nien.
Nina: Oh, NOOR.
Daarna hebben we een uur dubbelgelegen om het onderwijzeressentoontje van Nori, vooral dat “Nien” aan het eind van de zin. Vervolgens kwamen we tot de ontdekking dat je het land niet kan verbouwen, maar wel de gewassen die erop staan. Toen lagen we weer een half uur dubbel.
En nu weer.
DIALOOG IN HET RESTAURANT VAN TEOTIHUACAN, 17.00
[stilte, N & N slurpen koffie]
Nina (uit het niets): Och, nu zijn Annie en Gwyn terug.
Nori : Nou, dat was ik dus NET aan het denken. Letterlijk !
[Ze lachen heel hard]
Nina: Dalijk worden we één.
13-07-2006 Puebla, Hostel ´Xaman Ke´ (Nina):
We zijn net gearriveerd in ons hostel in Puebla. We werden lieftallig ontvangen door het gezin van het hostel. Toen we onderweg waren vanuit Mex C naar Puebla (met de bus) hadden we het erover dat het allemaal zo soepeltjes loopt (tot nu toe). Dat we nog geen pech gehad hebben. Hadden we dat maar niet gezegd.
We staan op het station in Puebla en moeten de bus naar Zocalo (groot plein midden in de stad) hebben. Een meneertje (ze zijn hier immers allemaal maar anderhalve meter) vertelt ons dat we dan díe bus moeten hebben (hij wijst). Wij lieve schaapjes stappen in en menen dat wij wel weten wanneer we arriveren bij Zocalo. De rit zou ongeveer 20 minuten moeten duren volgens de Lonely Planet. Nu is mijn vertrouwen in de Lonely Planet ook niet meer wat het geweest is, maar ach. We gaan er voor de grap maar eens van uit. Na een half uur (en nog steeds geen Zocalo, naar ons idee) beginnen we ons langzaam af te vragen of we er misschien toch al heel misschien voorbij zijn. Zonder dat we er uberhaupt over nadenken om het aan de chauffeur te vragen, blijven we zitten. Na ongeveer 40 minuten stopt de bus bij de laatste halte en de chauffeur kijkt ons vragend aan. We zeggen dat we naar Zocalo moeten. Hij zegt –natuurlijk- dat we daar al lang voorbij zijn.
We blijven zitten om vervolgens de rit nog eens te genieten, maar dan precies in tegengestelde richting, en stappen uit bij Zocalo. De buschauffeur is zo vriendelijk te roepen dat we er hier toch echt uit moeten.
We bemerken dat het opeens heel warm geworden is . Nori begint haar broek maar al eens af te ritsen. Ik begin mijn broek maar al eens op de stropen. Ik heb immers geen afritsbroek. Dan drinken we een paar slokken water en smeren ons in. Naast ons ligt een dode hond in de goot. Nori ziet het als eerste en zegt: “ja, die leeft toch echt niet meer”. Ik: “ja, zo gaat dat”. We hebben het over het feit dat we als van die bikkelharde wijven terugkomen. Dan zeg ik dat het toch wel zielig is ´he`. Noor zegt: “waarom, hij weet zelf toch niet dat hij dood is en vrienden heeft hij ook niet”. We gaan ervan uit dat het een straathond is. Ik vraag me nu af of ´huishonden` wél vrienden kunnen hebben. Ik meen mij te herinneren dat dieren (?) een zeer kort geheugen hebben en dus na 5 minuten al geen rouwproces meer vertonen. Maar dit ter zijde.
We staan te bedenken wat we gaan doen, of beter gezegd welke kant we op gaan lopen met onze tassen van 7.4 kilo. We houden een taxi aan en stappen in. Dit hadden we net zo goed meteen kunnen doen vanaf het station. Dan hadden we immers twee uur korter in de bus gezeten. Maar ach, nu hebben we de sightseeing al gehad en pech is avontuur.
12.16 uur, Puebla.
We lopen vanuit het prachtige hostelletje richting Zocalo. Onderweg komen we langs een stalletje met hele kippen erin. Dood, welteverstaan. Nina: “bohja, de salmonella vliegt in het rond”. Nina vraagt zich af of salmonella kan vliegen. Nori vraagt zich af wat je eigenlijk wél leert bij gezondheidswetenschappen. Twintig meter verder ziet Nori een man (vrouw?) lopen met een mondkapje op en vertelt dat ze gister ook al iemand met zo`n ding zag. Nina zegt dat dat dan wel voor die vliegende salmonella zal zijn.
14 juli, UITSPRAAK VAN DE DAG (Nori):
“Doodheid is het toppunt van ongezondheid”, aldus de grote gezondheidswetenschapper Nina Nita.
(Nori en Nina klagen over dat hun beenharen zo snel groeien. Dan zegt Nina: “Och, maar dat is een teken van gezondheid.” Nori: “Ja?” Nina: “Ja, natuurlijk, want als je dood bent groeit je haar helemaal niet. En doodheid is het toppunt van ongezondheid.”)
--------------------------------------------
Foto`s zijn te vinden op groups.msn.com/norifotos (zonder www).
We willen jullie heel erg bedanken voor jullie berichtjes, we zijn er heel blij mee.
Dag lieve vriendjes, tot de volgende keer!
Veel liefs Nien en Noor
NB van Nori: Natuurlijk zijn niet alle Amerikanen dik, dom en verschrikkelijk. Er zijn ook leuke. Iedereen van the L Word bijvoorbeeld. En Monica, Chandler, Phoebe, Ross, Rachel, Joey, Will en Grace. (Met dit laatste is Nina het niet eens). En verder gewoon die 49 % democraten.
NB2: Alle meisjes hier in Mexico lijken op Carmen van the L Word. Zij die dit begrijpen, zullen begrijpen wat ik bedoel.
Hier komen wat verhaaltjes van de afgelopen dagen.
11 juli 20:10 VIPS fastfoodrestaurant (Nori):
We hebben nog steeds een jetlag. En niet zo´n beetje. Nina heeft net in haar vinger gebeten, wegens gebrek aan motoriek. Haar commentaar: “Dat gebeurt me normaal niet.”
Een uur eerder:
Op zoek naar een restaurant uit de Lonely Planet – want dat zal misschien wél eetbaar voedsel serveren – lopen we door ontzettend drukke, stinkende straatjes. Er is markt geweest en die wordt nu met veel kabaal en heisa opgebroken. Ik kan alle input bijna niet meer aan. Bij het adres aangekomen blijkt het restaurant ook nog eens gesloten. Uit alle kraampjes op straat komen onverdraaglijk sterke vleesgeuren; ik wil nu niet meer eten, niet eens dénken aan eten. We besluiten uit pure ellende maar op zoek te gaan naar een McDonalds. Alle restaurantjes (als je ze zo al kan noemen) zien er namelijk te goor voor woorden uit. Uiteindelijk is het beste dat we kunnen vinden een VIPS, een Mexicaanse fastfoodketen die er un poco más higienico uitziet. Nina bestelt een veel te groot stuk vlees; 250 gram oftewel een kwart kilo. Ze wordt er compleet misselijk van, alleen al bij de aanblik. Later komt de aap uit de mouw: ze wilde alleen maar die frieten en broccoli van de foto (beide met rare DSM-kleuren).
We wilden eigenlijk nog naar de bar in het hostel, maar om 9 uur lagen we alweer te slapen. Eerst nog even lekker gechilld op onze kamer; met pyjamaatjes aan muziekjes geluisterd. Maar Nina was zo misselijk dat ik haar moest afleiden met alle nieuwe FUFroddels (daar was ik dus wel een uurtje mee zoet). Nina voelde zich meteen een stuk beter.
12-07-2006 Het is 10.40 uur. We zitten in de bus naar Teotihuacan (Nina):
Fact: De Mexicanen kunnen zoveel input verdragen, dat ik bij diezelfde hoeveelheid gedurende enige tijd al lang gek zou zijn geworden.
Fact: De buschauffeur leest tijdens de rit de krant. Ik daarentegen zou voor geen goud die bus willen besturen, laat staan ondertussen nog de krant lezen.
Fact: De supermarkten hebben alleen chips, cola en koekjes. We snakkken naar iets gezonds. Nori hoopt van ganser harte dat dat in de kleinere steden wèl te krijgen is. Nina ook.
Het slipperincident: ´s Ochtends in M-C:
We hebben net gedoucht en willen gaan ontbijten. Nina wil haar slippers aantrekken en bemerkt dat deze nog nat zijn. Ze zegt tegen Nori: “ik doe ze niet aan, ze zijn nat”. Dan zegt Nori: “Ja, nou en, die van mij zijn ook nat, die heb ik ook aan”. Zonder nog te twijfelen stapt Nina in haar slippers. Het is altijd minder erg als je lot gedeeld wordt.
15.00 uur. Boven op de grootste piramide in Teotihuacan.
We staan met een paar Mexicaanse jongetjes van een jaar of dertien te praten, die ons –natuurlijk- proberen te versieren. Zij praten Engels tegen ons omdat zij Engels willen leren. Wij praten Spaans tegen hen omdat wij Spaans willen leren. Nina –nadat Noor tegen haar zegt dat de jongetjes natuurlijk wilden dat wij Engels tegen ze zouden praten- zeg: ´Ja hallo, wij zijn hier in Spanje`.
12 juli, restaurantje bij Teotihuacán (Nori):
Vanmorgen met de bus naar Teotihuacán, een welkome afwisseling van MC. Nina had vanmorgen haar inzinking (die ik gister had op zoek naar een restaurant). Als we een kwartier langer waren gebleven was ze in huilen uitgebarsten. MC is echt té heftig voor deze twee Limburgse dorpsmeisjes. Maastricht, Utrecht en zelfs Barcelona kunnen we aan, maar deze mierenhoop willen we snel ontvluchten. We hebben dan ook besloten om morgen meteen weg te gaan, anders zal ons geestesgestel het begeven.
We zitten nu in een restaurantje bij Teotihuacán. Het is hemels. De stilte en rust hier staan in zo´n groot contrast met MC, dat we eerst een kwartier zijn gaan zitten genieten van het aangezicht van de piramides en tempels. Er loopt een stel Indianen (?) rond die prachtig op fluitjes blazen, een heel fijn geluid dat wordt weerkaatst tussen de eeuwenoude muren. De salades in dit restaurant zijn een geschenk uit de hemel. Ik vroeg aan de ober : “Las ensaladas, ¿son lavadas con agua purificada ?” Hij: “ Sí, claro, y desinfectada.” We sprongen een gat in de lucht en bestelden meteen.
DIALOOG IN EEN TEMPEL IN TEOTIHUACAN
Nina: Zijn er nog steeds Maya´s?
Nori: Ja, in Yucatán.
Nina: Wat doen die dan de hele dag, bidden?
Nori (diepe zucht): Nee, het land verbouwen, Nien.
Nina: Oh, NOOR.
Daarna hebben we een uur dubbelgelegen om het onderwijzeressentoontje van Nori, vooral dat “Nien” aan het eind van de zin. Vervolgens kwamen we tot de ontdekking dat je het land niet kan verbouwen, maar wel de gewassen die erop staan. Toen lagen we weer een half uur dubbel.
En nu weer.
DIALOOG IN HET RESTAURANT VAN TEOTIHUACAN, 17.00
[stilte, N & N slurpen koffie]
Nina (uit het niets): Och, nu zijn Annie en Gwyn terug.
Nori : Nou, dat was ik dus NET aan het denken. Letterlijk !
[Ze lachen heel hard]
Nina: Dalijk worden we één.
13-07-2006 Puebla, Hostel ´Xaman Ke´ (Nina):
We zijn net gearriveerd in ons hostel in Puebla. We werden lieftallig ontvangen door het gezin van het hostel. Toen we onderweg waren vanuit Mex C naar Puebla (met de bus) hadden we het erover dat het allemaal zo soepeltjes loopt (tot nu toe). Dat we nog geen pech gehad hebben. Hadden we dat maar niet gezegd.
We staan op het station in Puebla en moeten de bus naar Zocalo (groot plein midden in de stad) hebben. Een meneertje (ze zijn hier immers allemaal maar anderhalve meter) vertelt ons dat we dan díe bus moeten hebben (hij wijst). Wij lieve schaapjes stappen in en menen dat wij wel weten wanneer we arriveren bij Zocalo. De rit zou ongeveer 20 minuten moeten duren volgens de Lonely Planet. Nu is mijn vertrouwen in de Lonely Planet ook niet meer wat het geweest is, maar ach. We gaan er voor de grap maar eens van uit. Na een half uur (en nog steeds geen Zocalo, naar ons idee) beginnen we ons langzaam af te vragen of we er misschien toch al heel misschien voorbij zijn. Zonder dat we er uberhaupt over nadenken om het aan de chauffeur te vragen, blijven we zitten. Na ongeveer 40 minuten stopt de bus bij de laatste halte en de chauffeur kijkt ons vragend aan. We zeggen dat we naar Zocalo moeten. Hij zegt –natuurlijk- dat we daar al lang voorbij zijn.
We blijven zitten om vervolgens de rit nog eens te genieten, maar dan precies in tegengestelde richting, en stappen uit bij Zocalo. De buschauffeur is zo vriendelijk te roepen dat we er hier toch echt uit moeten.
We bemerken dat het opeens heel warm geworden is . Nori begint haar broek maar al eens af te ritsen. Ik begin mijn broek maar al eens op de stropen. Ik heb immers geen afritsbroek. Dan drinken we een paar slokken water en smeren ons in. Naast ons ligt een dode hond in de goot. Nori ziet het als eerste en zegt: “ja, die leeft toch echt niet meer”. Ik: “ja, zo gaat dat”. We hebben het over het feit dat we als van die bikkelharde wijven terugkomen. Dan zeg ik dat het toch wel zielig is ´he`. Noor zegt: “waarom, hij weet zelf toch niet dat hij dood is en vrienden heeft hij ook niet”. We gaan ervan uit dat het een straathond is. Ik vraag me nu af of ´huishonden` wél vrienden kunnen hebben. Ik meen mij te herinneren dat dieren (?) een zeer kort geheugen hebben en dus na 5 minuten al geen rouwproces meer vertonen. Maar dit ter zijde.
We staan te bedenken wat we gaan doen, of beter gezegd welke kant we op gaan lopen met onze tassen van 7.4 kilo. We houden een taxi aan en stappen in. Dit hadden we net zo goed meteen kunnen doen vanaf het station. Dan hadden we immers twee uur korter in de bus gezeten. Maar ach, nu hebben we de sightseeing al gehad en pech is avontuur.
12.16 uur, Puebla.
We lopen vanuit het prachtige hostelletje richting Zocalo. Onderweg komen we langs een stalletje met hele kippen erin. Dood, welteverstaan. Nina: “bohja, de salmonella vliegt in het rond”. Nina vraagt zich af of salmonella kan vliegen. Nori vraagt zich af wat je eigenlijk wél leert bij gezondheidswetenschappen. Twintig meter verder ziet Nori een man (vrouw?) lopen met een mondkapje op en vertelt dat ze gister ook al iemand met zo`n ding zag. Nina zegt dat dat dan wel voor die vliegende salmonella zal zijn.
14 juli, UITSPRAAK VAN DE DAG (Nori):
“Doodheid is het toppunt van ongezondheid”, aldus de grote gezondheidswetenschapper Nina Nita.
(Nori en Nina klagen over dat hun beenharen zo snel groeien. Dan zegt Nina: “Och, maar dat is een teken van gezondheid.” Nori: “Ja?” Nina: “Ja, natuurlijk, want als je dood bent groeit je haar helemaal niet. En doodheid is het toppunt van ongezondheid.”)
--------------------------------------------
Foto`s zijn te vinden op groups.msn.com/norifotos (zonder www).
We willen jullie heel erg bedanken voor jullie berichtjes, we zijn er heel blij mee.
Dag lieve vriendjes, tot de volgende keer!
Veel liefs Nien en Noor
NB van Nori: Natuurlijk zijn niet alle Amerikanen dik, dom en verschrikkelijk. Er zijn ook leuke. Iedereen van the L Word bijvoorbeeld. En Monica, Chandler, Phoebe, Ross, Rachel, Joey, Will en Grace. (Met dit laatste is Nina het niet eens). En verder gewoon die 49 % democraten.
NB2: Alle meisjes hier in Mexico lijken op Carmen van the L Word. Zij die dit begrijpen, zullen begrijpen wat ik bedoel.
-
15 Juli 2006 - 17:40
Linda:
ha nien en nori, wat een hendig lang verhaal al zeg. wel superfoto's. ben vandaag met bonny, moniek en claire gaan zwemmen, was ook leuk. goed bezig daaro.
laat t jullie goed gaan. groetjes linda -
16 Juli 2006 - 09:47
Michel Nita:
Hallo Noorennien.Wat een avonturen beleven jullie toch maar fijn.Het klinkt allemaal als een spannend jongens of meisjesboek.`Die twee in Mexico`.Hier is het overigens ook van dat prachtig weer.Volgens mij beleven we nu reeds de zomer van de eeuw.Het zopas aangeschafte buitenbadje blijkt een nuttige investering te zijn.Ik lig er iedere dag in.Nog een week werken en dan heb ik ook vakantie. Verder gaat hier alles goed,ook met de oudjes.
Vanuit zonnig Limburg wens ik jelui nog veel spannende avonturen toe. -
16 Juli 2006 - 13:45
Lot:
Weer genoten... hehe, jullie moeten schrijfsters worden. -
17 Juli 2006 - 08:31
NB:
Gelukkig lijken ze niet allemaal op Bette... -
17 Juli 2006 - 11:15
Menou:
Hoi grappige meisjes! Ik mis jullie toch wel een beetje :) -
17 Juli 2006 - 12:42
Lotte:
heyhey wat superleuk om te lezen dat jullie t zo leuk hebben..ik heb dubbelgelegen om jullie 'facts', 'leermomenten' en 'dialoogjes'..have fun daar meisjes..en doe voorzichtig :) Kus Lotte -
17 Juli 2006 - 18:12
Sjimmie:
Heeej,
Ongelooflijk wat een leven! Echt weer een ontzettend leuk verhaal om te lezen... Enne, hier is alles lekker, erg warm en erg veel aant werk!
Greeetzz XX SJimmie -
17 Juli 2006 - 22:26
Han:
Hello gengsters,
Die komkommers heb ik ook niet gevonden, in jullie tekst. Als schrijfsters in spé nemen jullie wel erg veel literaire vrijheid vind ik. Zo ga ik me meer bezig houden met de schrijver dan met de tekst, want die komkommers zitten er toch niet in. Hée, dat zou de bedoeling kunnen zijn van dit buitengewoon span, het geheel is immers nog meer dan de som van de delen, :-) Al die nieuwe indrukken samen beleven tot een niet meer uit te wissen ervaring. Ik word rigtig jaloers op dit aanstormend talent; èn wens jullie een heerlijke voortzetting van dit avontuur. Good luck
-
18 Juli 2006 - 11:45
Jolien:
heey nina.. het ziet ernaar uit dat jullie het daar supergezellig hebben met zn tweetjes!! lekker avonturierlijk ook met die afritsbroeken... Ik vind eigenlijk dat jij die ook 1 aan moet schaffen hoor... dat hoort er toch echt bij :)nou ja.. heel veel plezier nog! en ik verwacht nog wel wat mooie foto's hoor :P
kus jo
-
18 Juli 2006 - 13:48
Kamiel:
Hey NienenNoor klinkt allemaal geweldig tot nu toe! Hier is het weer iig ook hendig a-la-mexico dus dat is wel een goeie zaak :D Groetjes en nog veel plahsier he ;) -
18 Juli 2006 - 15:15
Noor:
Hanna, die komkommers waren wij dus ook de hele tijd aan het zoeken, snakkend naar iets gezonds. (Dus het gegeven dat de supermarkten alleen maar chips en koekjes verkopen stemt dan weer overeen met dat deel van het geheel, waardoor de som gewoon weer 100% wordt ;)) En NB?? Wie van de potjes is dat nu weer? Reveal yourself! Haha.. Liefs! We vertrekken nu naar de kust!
xxx Noor -
18 Juli 2006 - 17:44
Hai Nora:
Komkommers heb je echt wel nodig om alert te blijven anders krijg je zoiets als kwamkwammersloeg de plank mis: die Han is je vader :-) Jeugdige indruk?
Laat ik een goeie dag hebben: Ja zegt mijn dochter. Grazia !! -
18 Juli 2006 - 21:03
NB2:
Hmmm,... wie zou jullie hypothetische verblijf in een land vol Bettes nu werkelijk zorgwekkend vinden.... -
18 Juli 2006 - 22:35
Phil:
huh -
19 Juli 2006 - 09:01
Opa En Oma:
leuk dat wij hier eeen beetje met jullie kunnen meegenieten. hopelijk horen we nog meer van jullie. -
20 Juli 2006 - 10:57
Laura:
Hehe, dat was lachen. Lo hemos pasado muy bien. Dikke pret daar bij jullie! Mooi zijn die tempels he? Jullie moeten ook een keer een gids zoeken, die vertelt echt ongelofelijke verhalen over maya's en de bouw van de tempels. En er wonen inderdaad nog Maya's op Yucatan, maar het enige wat die verbouwen zijn toeristen die komen kijken hoe er nu door hen geleefd wordt :)
Zijn die sandalen niet iets te groot?
Balen dat ik weer thuis ben, t was weer een topvakantie.
Que lo pase bien, hasta luego! xxx Lau -
20 Juli 2006 - 12:50
Fleur:
He meiden!
Echt ontzettend leuk om jullie verhalen te lezen! Ben erg jaloers natuurlijk, maar vooral benieuwd naar jullie belevingen bij het weeshuis. De foto's zijn indrukwekkend, wat een rare zandbergen stampen ze daar uit de grond trouwens!
Nou, tot de volgende chicks!
Liefs xxx Fleur
PS: Idd, pottensandalen! ;)
PS2: Volgens mij groeit je haar & nagels zelfs nog even door als je dood bent :-P -
20 Juli 2006 - 14:13
Frank:
Goede verhalen! Grappig om te volgen. Geniet ervan, en het was even spannend om te lezen dat jullie het idee van de mac donalds gelukkig niet ten uitvoer hebben gebracht... -
20 Juli 2006 - 23:14
Rick:
Nori!!!!!
Verdorie, ben lekker druk geweest de laatste tijd, dus nu pas een eerste reactie. Ben moe, moet morgen vroeg werken, en heb wat genuttigd... dus hier blijft het momenteel even bij. Zal een dezer dagen eens even jullie verhalen lezen en eens aanschouwen of jullie nog wat nuttig werk doen daarzo! ;) -
20 Juli 2006 - 23:19
Rick:
Owh, en Nori... Wanneer kom je terug? Ik wil weer met je knuffelen!!! :( -
20 Juli 2006 - 23:22
Rick:
Sorry, nog een laatste maal... (hoop ik)
Fleur zei: PS2: Volgens mij groeit je haar & nagels zelfs nog even door als je dood bent :-P
En daar heeft Fleur geheel gelijk in. ;)
Kan dus ook een teken zijn van het toppunt van ongezondheid. ;) Maar daar gaan we voor het gemak maar even niet vanuit! -
20 Juli 2006 - 23:47
Nora:
Hahaha! Ik bemerkte mijn foutje al snel nadat ik het bericht online zette, maar helaas had ik maar 3 min internettijd en stond onze bus op het punt te vertrekken... Misschien had ik het gebruik van ´popi´woorden als gengsters en rigtig ook niet meteen van mijn weledelgeleerde vader verwacht... Verder: Rick, Intro! En de rest: jullie zijn schatjes, tot heel gauw! -
21 Juli 2006 - 10:16
Joost:
Succes met jullie avontuurtje....sjalom! -
21 Juli 2006 - 14:08
Floor:
Heej Nien en Noor, hoe is het? Echt leuk om jullie (ietwat vreemde) verslagen te lezen. Jullie zijn nu (of waren) in Puebla, waar ik een jaar gewoond heb. Snap niet helemaal waarom jullie puebla hebben uitgekozen, maar lelijk is het in ieder geval niet. Doe ze daar de groeten, ook aan de popo(-catepetl). Veel plezier en succes met het Spaans!
Veel liefs! xxx
Ps.1 Willen jullie je haar al donkerder verven? Jullie worden vast doodgegooit met 'pssst', 'ffff', 'mamasita' en 'guera'.
Ps.2 Voor vitaminen: zoek de fruitkraampjes op straat. Daar snijden ze vers fruit voor je neus in stukken, voor weinig pesos veel sappig fruit in een zakje. -
21 Juli 2006 - 16:53
Nina:
Hola amigos! Como estan?
Lot: muchas gracias!
Jolien: ik denk niet dat die afritsbroek nodig is om het plaatje compleet te maken als je mij hier ziet lopen..
Laura: Onze pottensandalen zijn inderdaad veel te groot, maar ach, er zijn ergere dingen. (Bijvoorbeeld enorme gaten in de zolen van je schoenen. Ik zal voor de geloofwaardigheid daar even een foto van maken)
Floor: Puebla lag toevallig op de route, dus die hebben we er maar bij gedaan. Heel leuk daar! Wat betreft onze haren: daar hebben we van tevoren een hele discussie over gehad, maar uiteindelijk besloten het niet te doen. En er valt mee te leven. Wat betreft het fruit: dan gaan we dat toch maar eens proberen.
Linda: doe de meisjes de groetjes van mij!
Joost: ghoi!
Rick en Fleur: misschien moeten we in september even een avond bij elkaar komen? :)
Liefs uit mexico! Nina xx -
29 Juli 2006 - 14:25
Rick:
Goed hoor Nina, ben altijd in om nieuwe mensen te leren kennen. ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
