"Cucaracha! Cucaracha!"
Door: Nori en Nina
Blijf op de hoogte en volg Nina en Nori
21 Juli 2006 | Mexico, Puerto Escondido
14 juli Restaurant ´Lo Nuestro´, Puebla. (Nori)
Maar is het dan allemaal koek en ei? Nee hoor. Ook wij hebben onze strubbelingen. Twee welteverstaan.
- Numero Uno: N & N lopen in MC. Het is - uiteraard - nogal druk op straat. Ze zijn moe en ze zwijgen. Nori, die de Lonely Planet heeft en dus de weg weet, loopt steeds een paar meter voor Nina. (Of: Nina, die de Lonely Planet NIET heeft en dus NIET de weg weet, loopt steeds een paar meter achter Nori. Zo kan je het natuurlijk ook bekijken.) Op een gegeven moment lopen ze op gelijke hoogte. Nina snauwt Nori toe: ´Blijf jij eens achter mij lopen!´ Ze vervolgt: ´Weet je hoe ontzettend irritant dat is, als iemand de hele tijd 5 meter voor je loopt. Wat loop je te rennen, heb je haast ofzo? Loop eens wat langzamer!´ Nori´s repliek: ´Loop jij eens wat sneller!´
Ze lopen door - Nori gedwee achter Nina, Nina iets sneller dan tevoren - en zwijgen.
- Numero dos:
De tweede, uitputtende dag in Mexico City ligt achter ons. Om 19u ploffen we neer op onze bedjes. Gister zijn we op datzelfde tijdstip in slaap gevallen, maar we hebben afgesproken dat we vanavond naar de bar in het hostel gaan. Nina gaat dus wat schrijven om zichzelf wakker te houden, Nori kruipt onder de dekens met een boek. Na een tijdje gaat Nori haar lenzen uit doen. Nina: ´Je gaat niet slapen he!´ Nori mompelt met haar ogen dicht: ´Nee, alleen eventjes liggen...´
Een half uur later zegt Nina kordaat: ´Zo, zullen we dan maar gaan?´
´Hmmm..´ is Nori´s antwoord.
´Je gaat wel mee, he?´
´Ik ben moe....´
´Kom, gewoon eventjes!´
´Nee.... Ik wil niet..´
Nina, boos: ´Ja, je hebt het nu al gezegd!´
´Het spijt me..´
´Dit reegt me dus echt op.´
Nori kan haar ogen niet meer open houden, en Nina gaat maar hostels zoeken op internet.
14 juli Restaurant ´Lo Nuestro´, Puebla. (Nina)
´s Ochtends bladeren we door de Lonely Planet om te kijken wat we gaan doen vandaag. Kerkenroute? Nee, toch maar niet. Safari? Ja, lijkt ons - voor de afwisseling - leuk. Ik had eigenlijk kunnen weten dat dat niet echt iets voor mij zou zijn. Te veel dieren in te kleine tuintjes. De dieren daarentegen waren prachtig en het leukst waren toch zeker de apen. Gemütlich staan we naar ze te kijken. Opeens staan twee mannetjesapen op en beginnen te fluisteren. Dan lopen ze macho-achtig naar voren. Ze gaan vlak voor ons zitten en wij zijn benieuwd naar wat er gaat gebeuren. Opeens gaat de ene mannetjesaap achter de andere mannetjesaap zitten. Dan beginnen ze - voor onze neus - lekker een potje te aapseksen. Vier seconden weliswaar en ze lopen weer rustig terug. Ik vraag onthutst aan Nori ´of die nu ook al homo zijn´.
15 juli Zócalo, Oaxaca (Nina)
De rit van Puebla naar Oaxaca was heel mooi. Ik moest bijna kotsen. We hadden een prachtige rit door de bergen en de afgronden waren vreselijk. Natuurlijk zat ik aan het raam en natuurlijk was de afgrond aan mijn kant.
Nori, die nog nooit last heeft gehad van enig hoogtevreesgevoel neemt - heel solidair - mijn angst over. Samen zitten we misselijk in de bus.
15 juli Zócalo, Oaxaca (Nori)
Nina & Nori´s uitdrukkingenkabinet:
- Nina: ´Zullen "we" dat even vragen?´ betekent: ´Vraag jij dat even.´
- ´Leipe shit´ betekent: We zitten in een aftandse bus die op een slingerend weggetje langs een diepe afgrond rijdt. In een bocht geeft de chauffeur nog eens extra veel gas, waardoor we door de centrifugeerkrachten bijna overhellen naar de verkeerde kant.
- ´Goeie shit´ betekent dat we eindelijk weer eens een salade kunnen eten.
Twee dagen eerder op safari: Halverwege stoppen we bij een plek waar we kunnen eten en drinken, een soort oase. Hongerig bestellen we een Hawaiiburger-menu. De vrouw achter de toonbank vraagt in welke smaak ik m´n water wil. Ik vraag me af of ik het wel goed heb verstaan, en gok maar gewoon op de eerste optie die ze noemde (dat was ook de enige die ik verstaan heb): Jamaica. ´Zij ook?´ vraagt de vrouw, op Nina wijzend die er een beetje dommig glimlachend bij staat te kijken. ´Ja, zij ook.´
We krijgen een zoet, roze goedje dat nog best wel smaakt. Helaas komt er al snel een wesp op af. Nina zegt gestresst: ´Niet slaan, niet slaan!´ Nu was ik dat ook niet van plan, dus ik blijf rustig zitten. Als ik Nina nog steeds bewegingsloos en paniekerig kijkend zie zitten, zeg ik lacherig: ´Ben jij bang voor wespen?´ Nog voordat ze antwoord heeft kunnen geven, spring ik in paniek op: ik voelde iets op mijn arm. Een onschuldig vliegje landt een paar centimeter verder op de tafel.
Nina: ´Ja ja. En jij zeker niet?´
Inderdaad, dat was ik dus niet. Modeling effect (onderdeel van vicarious learning, je leert dus tóch nog wel wat bij gezondheidswetenschappen): wanneer iemand het gedrag van een ander overneemt. Die persoon heeft dat gedrag nog niet eerder vertoond en zou het ook nooit hebben vertoond als zij het niet iemand anders had zien doen.
De volgende dag worden we weer geplaagd door wespen. We zitten op de Zócalo van Oaxaca (waar een communistische revolutie aan de gang is, maar dat volgt nog) te eten en sinaasappelsap te drinken. Wesp nr. 1 komt eens een kijkje nemen, en gaat dan snel wesp nr. 2 halen. Gezelllig zoemen ze om ons heen en landen af en toe even (bijvoorbeeld op ons bord of op Nina´s arm). Nina zit met haar lippen op elkaar geperst overstuur te kijken. Ook ik voel me niet zo op mijn gemak. Na een tijdje sist Nina: ´We gaan NU naar binnen.´ Ik hoop nog dat ze doorvliegen, maar er komen er alleen maar meer dus ik vraag aan de ober ´si podemos entrar, porque tenemos problemas con estos pequenos animales´. (Nien houdt wel van stoelendans, want terwijl ik dit schrijf zijn we ook alweer verhuist, dit keer vanwege de zon) De ober zet onze borden op een tafeltje onder de zuilengang, echter nog steeds buiten. De wespen hebben ons dan ook binnen no time weer gevonden en willen ons op gaan eten. Nina smeekt me of ik nog een keer aan de ober wil vragen of we naar binnen mogen, maar ik weiger omdat ze ons daar ook heus wel zullen vinden.
Conclusie: Als je in Oaxaca twee meisjes verstijfd op een terras ziet zitten, dan zijn wij dat en willen ze ons weer op gaan eten.
18 juli, Mazunte (Nina)
In het hostel in Oaxaca leren we op de laatste avond twee Amerikanen kennen. Een man van rond de 40 en een meisje van rond de 25. Ze komen beiden uit Texas en zijn beiden leuke, intelligente mensen. We hebben een interessant gesprek over Bush, de Republikeinen etc. We zijn blij dat we hen ontmoet hebben, want zo worden onze ideeen over Amerika en Amerikanen iets bijgeschaafd.
19 juli, Mazunte (Nina)
We gaan zwemmen. De golven zijn zo hoog en de stroming is zo sterk dat we volledig ondersteboven, achterstevoren en drie keer over de kop worden meegesleurd door de zee. Ondanks dat Nori een schaafwond oploopt, we zout in onze ogen hebben en met de bikini´s op de knieën uit het water strompelen, moeten we toch lachen. Om onszelf.
We zijn pas 10 minuten op het strand en hebben nu al een hekel aan het beach-effect. Nori: “Ik ga echt niet schrijven voordat al dat zand eraf is”. Ik ben benieuwd. Ik denk dat ze dan de komende drie dagen niet kan schrijven.
We zijn gister gearriveerd in Mazunte. Hét strand voor overspannen vakantiegangers. Nori: “Nou, ik ben nergens zo overspannen geweest als hier”. Om het verhaal toe te lichten zal ik even bij het begin beginnen.
We zijn in Oaxaca en willen naar de kust om een paar dagen te relaxen. We besluiten een ´Van´ te bemen. Dat is een busje waar we in totaal met zijn vijftienen (inclusief twee chauffeurs) mee naar Pochutla gaan. De rit duurt zes uur en ik heb zoiets nog nooit meegemaakt. Ik dacht dat de rit van Puebla naar Oaxaca erg was, maar dit is niet eens daarmee te vergelijken. We gaan met 70 km/u door de bochten. Er wordt geadviseerd 30 km/u te rijden. Voor ons zit Otto - een blond knulletje van bijna twee jaar - voortdurend te kotsen. Hij is wagenziek. Ik ook. Hij weet niet waar hij het zoeken moet. Ik ook niet. Nu kunnen we beiden eerlijk gezegd niet veel kanten op. Ik zit tegen Nori aangedrukt en word van de ene naar de andere kant geslingerd. Wanneer we arriveren in Pochutla slaakt iedereen een zucht van opluchting, behalve de twee chauffeurs. Zij vinden dit blijkbaar normaal. We stappen uit.
Wanneer we aankomen bij ons ´hostel´ in Mazunte blijkt hier niet vaak iemand te komen. Het ligt een beetje achteraf. Het mannetje van het hostel is zo blij dat hij was gezelschap heeft, dat hij ons niet met rust laat. Hij laat ons álles zien. Het enige dat wij willen is rust. Ik voel me in het begin helemaal niet op mijn gemak en ben blij als we onze vriendinnen zien op het strand. Nadat we wat gegeten hebben lopen we terug. Onderweg - het is intussen al donker – lopen heel veel zwerfhonden. Ze zien er eng uit en wij hopen niet dat ze hondsdol zijn, voor het geval ze ons aanvallen. Er gebeurt niets en we komen aan bij onze cabaña.
Wanneer we naar binnen willen gaan zegt Nori opeens: “Okee, als ik je dit vertel wil je echt niet meer hier slapen”. Ik weet nog niet waar ze het over heeft en er verschijnt een hele serie aan beelden voor mijn ogen. Alles waar ik niet van houd komt binnen 0,2 seconde naar boven.
Dan wijst Nori op een zwarte vlek op de muur. Ze denkt dat het een enorme spin is. ´Het´ is zo groot als een hand. We roepen señor en hij begint te roepen: “Cucaracha, Cucaracha!” Ik denk: moet ik nu heel hard wegrennen? Dan loopt de man weg. Even later komt hij terug met een lamp. Hij schijnt op de muur en we durven bijna niet te kijken. Het blijkt een krab te zijn (en geen cucaracha wat kakkerlak betekent). Het is niet eens zo´n grote. Het is zo een die men hier eet. Nu eet men hier wel meer, maar daar ga ik het nu niet over hebben.
Toen we – eindelijk – in bed lagen, was het te warm om te slapen. We gingen nog maar even over het rare, oude mannetje praten. Na het incident met de kreeft was mijn wantrouwen weg. Ik dacht: “och, hij is gewoon een beetje prettig gestoord”. Nori´s commentaar hierop: “Nou, ik heb toch een iets ander idee van prettig”. We besluiten dat hij in orde is en proberen te slapen.
Het rare mannetje, de honden en de ´spin´ maakten het allemaal erg overspannen in het begin, maar nu we aan het strand liggen beginnen we te ontspannen en kunnen we genieten van dit surrealistische paradijs. Het is net een oerwoud aan de zee met enorme golven, palmbomen, veel zon en gezellige barretjes. (foto´s volgen!)
Ik wil toch nog even terug komen op het feit dat men hier wel meer eet. We lopen in Oaxaca over een markt en we zien twee manden staan met een heleboel ´iets´ erin. Het stinkt naar een combinatie van gebakken vlees met gebakken rozijnen. En dan nog viezer. Het blijken gefrituurde sprinkhanen en wormen te zijn. Ik had in mijn Thomas Cook-boekje over Mexico gelezen dat je deze inderdaad kunt tegenkomen in Oaxaca. Ik had zelfs het plan deze misschien te proberen.
Na de aanschouwing van de enorme berg trek ik mijn plan in. Noor en ik gaan nog liever bungee-jumpen. En als je begrijpt dat wij lijden aan een solidair hoogtevreesgevoel, kun je je misschien voorstellen hoe deze berg uit moet hebben gezien.
Fact: Nori is dom.
Nori legt haar zonnebril neer op de balie van een restaurant en denkt: “Hmm, dalijk vergeet ik hem”. En dan: ”Nee, zo dom ben ik niet”. We lopen weg en de mevrouw van de balie roept ons terug omdat Nori haar zonnebril is vergeten.
Fact: Nina is zeekziek.
De laatste dag in Mazunte gaan we zwemmen met reuzewaterschildpadden. Op advies van Maud, Sophie en Julie (onze lieve vriendinnetjes). Om acht uur zullen we vertrekken. Om negen uur zitten we er nog, maar het ziet ernaar uit dat we toch gaan.
We zitten met een paar mensen in een speedboot en de eerste vijf minuten vind ik het leuk. Daarna merk ik dat ik misselijk word. Het wordt alsmaar erger en het enige dat ik wil is vaste grond onder mijn voeten.
Volgens mij ben ik de enige die zich zo voelt, want iedereen schijnt zich te vermaken. Alles gaat nog redelijk tot de boot wordt stilgelegd in het water. Ik weet niet waar ik moet kijken, overal is water. In de verte zie ik land. Ik probeer me daarop te concentreren om mijn evenwichtsorgaan enigszins te steunen. De schildpadden interesseren me niet. Het enige dat ik denk is: “Hoe kan ik de crackers en de kop koffie van vanochtend binnen houden?”
Nori werpt af en toe een meelevende blik, maar houdt verder haar mond. Ze weet dat ze nu beter niets kan zeggen. (Naderhand kreeg ik te horen dat ik groen was.)
Wanneer iederen klaar is met de schildpadden gaan we terug. Tenminste, dat is wat ik denk. Een paar honderd meter voor de kust wordt de boot weer stilgelegd. Wanneer zelfs het anker wordt uitgegooid zie ik het echt niet meer zitten. We gaan snorkelen. Ik blijf in de boot zitten. Een vrouw, die blijkbaar ook geen zin heeft om te snorkelen, vraagt aan mij wat er te zien valt. Ik denk: ´praat niet tegen mij´, maar blijf toch beleefd. Ik roep naar Nori, die ergens in het water hangt met een bril en een snorkel, of er wat te zien valt. Ze geeft geen antwoord, dus roep ik het nog een keer. Achteraf blijkt dat ze half aan het verzuipen was doordat zowel haar bril als haar snorkel helemaal vol met water zaten. Na de derde keer komt er zacht “Ja, er zijn heel veel vissen” uit. Ik vertel de vrouw (welke Engels spreekt) wat Nori zei en draai me dan om, in de hoop dat ze me met rust laat.
De man van de boot zegt dat ik beter het water in kan gaan in plaats van op de boot te blijven zitten. Omdat ik denk dat het vast niet erger kan worden, doe ik dat dan maar. Zonder snorkel en bril, welteverstaan. Ik merk dat het niks uitmaakt waar ik mij op dat moment bevind. Ik voel me toch beroerd. Twee keer tijdens deze trip ga ik bijna over mijn nek (mijn hoofd hangt al buiten het bootje), maar ik weet de crackers nog net te beheersen.
Dan is het uiteindelijk toch zo ver. We gaan terug. Ik zit als eerste weer in het bootje en vraag aan de man of we nu écht terug gaan. Hij beaamt dat en ik wil hem bijna omhelzen. Alweer weet ik mij te beheersen. Een paar meter voor de kust worden we geacht uit de boot te springen en het laatste stuk te zwemmen. Noor en ik springen het water in, maar vergeten dat de golven nogal krachtig zijn. Nori, blij door alle vissen die ze gezien heeft en ik, blij omdat we terug gaan, zwemmen tussen de hoge golven richting strand. Wanneer we bijna uit het water zijn, staat er een Mexicaan hevig met zijn armen te zwaaien. We lachen vriendelijk naar hem en beseffen te laat dat hij ons probeerde te waarschuwen voor de golf die op dat moment op ons af kwam. Tegelijk kijken we achter ons en worden volledig overrompeld door de golf. Weer worden we achterstevoren en ondersteboven op het strand gekwakt.
We zitten helemaal onder het zand. Zelfs mijn oren en neus zitten vol. Een andere man reikt mij een hand toe en ik moet lachen om wat er gebeurde. Nori blijkt bijna haar bikinibroekje te zijn verloren en denkt dat ik haar op dat moment uitlach. Dit vertelt ze me later, wanneer ik probeer het zand uit mijn haren, neus en oren probeer te krijgen. Dit lukt niet en ik ben de rest van de dag misselijk.
Lezersvraag:
Wat is de link tussen een forens en forensische psychologie?
Bonusvraag (die is dus voor de bonus):
Welke van de volgende drie kan vliegen?
1. Salmonella
2. Legionella
3. Mozarella
Maar is het dan allemaal koek en ei? Nee hoor. Ook wij hebben onze strubbelingen. Twee welteverstaan.
- Numero Uno: N & N lopen in MC. Het is - uiteraard - nogal druk op straat. Ze zijn moe en ze zwijgen. Nori, die de Lonely Planet heeft en dus de weg weet, loopt steeds een paar meter voor Nina. (Of: Nina, die de Lonely Planet NIET heeft en dus NIET de weg weet, loopt steeds een paar meter achter Nori. Zo kan je het natuurlijk ook bekijken.) Op een gegeven moment lopen ze op gelijke hoogte. Nina snauwt Nori toe: ´Blijf jij eens achter mij lopen!´ Ze vervolgt: ´Weet je hoe ontzettend irritant dat is, als iemand de hele tijd 5 meter voor je loopt. Wat loop je te rennen, heb je haast ofzo? Loop eens wat langzamer!´ Nori´s repliek: ´Loop jij eens wat sneller!´
Ze lopen door - Nori gedwee achter Nina, Nina iets sneller dan tevoren - en zwijgen.
- Numero dos:
De tweede, uitputtende dag in Mexico City ligt achter ons. Om 19u ploffen we neer op onze bedjes. Gister zijn we op datzelfde tijdstip in slaap gevallen, maar we hebben afgesproken dat we vanavond naar de bar in het hostel gaan. Nina gaat dus wat schrijven om zichzelf wakker te houden, Nori kruipt onder de dekens met een boek. Na een tijdje gaat Nori haar lenzen uit doen. Nina: ´Je gaat niet slapen he!´ Nori mompelt met haar ogen dicht: ´Nee, alleen eventjes liggen...´
Een half uur later zegt Nina kordaat: ´Zo, zullen we dan maar gaan?´
´Hmmm..´ is Nori´s antwoord.
´Je gaat wel mee, he?´
´Ik ben moe....´
´Kom, gewoon eventjes!´
´Nee.... Ik wil niet..´
Nina, boos: ´Ja, je hebt het nu al gezegd!´
´Het spijt me..´
´Dit reegt me dus echt op.´
Nori kan haar ogen niet meer open houden, en Nina gaat maar hostels zoeken op internet.
14 juli Restaurant ´Lo Nuestro´, Puebla. (Nina)
´s Ochtends bladeren we door de Lonely Planet om te kijken wat we gaan doen vandaag. Kerkenroute? Nee, toch maar niet. Safari? Ja, lijkt ons - voor de afwisseling - leuk. Ik had eigenlijk kunnen weten dat dat niet echt iets voor mij zou zijn. Te veel dieren in te kleine tuintjes. De dieren daarentegen waren prachtig en het leukst waren toch zeker de apen. Gemütlich staan we naar ze te kijken. Opeens staan twee mannetjesapen op en beginnen te fluisteren. Dan lopen ze macho-achtig naar voren. Ze gaan vlak voor ons zitten en wij zijn benieuwd naar wat er gaat gebeuren. Opeens gaat de ene mannetjesaap achter de andere mannetjesaap zitten. Dan beginnen ze - voor onze neus - lekker een potje te aapseksen. Vier seconden weliswaar en ze lopen weer rustig terug. Ik vraag onthutst aan Nori ´of die nu ook al homo zijn´.
15 juli Zócalo, Oaxaca (Nina)
De rit van Puebla naar Oaxaca was heel mooi. Ik moest bijna kotsen. We hadden een prachtige rit door de bergen en de afgronden waren vreselijk. Natuurlijk zat ik aan het raam en natuurlijk was de afgrond aan mijn kant.
Nori, die nog nooit last heeft gehad van enig hoogtevreesgevoel neemt - heel solidair - mijn angst over. Samen zitten we misselijk in de bus.
15 juli Zócalo, Oaxaca (Nori)
Nina & Nori´s uitdrukkingenkabinet:
- Nina: ´Zullen "we" dat even vragen?´ betekent: ´Vraag jij dat even.´
- ´Leipe shit´ betekent: We zitten in een aftandse bus die op een slingerend weggetje langs een diepe afgrond rijdt. In een bocht geeft de chauffeur nog eens extra veel gas, waardoor we door de centrifugeerkrachten bijna overhellen naar de verkeerde kant.
- ´Goeie shit´ betekent dat we eindelijk weer eens een salade kunnen eten.
Twee dagen eerder op safari: Halverwege stoppen we bij een plek waar we kunnen eten en drinken, een soort oase. Hongerig bestellen we een Hawaiiburger-menu. De vrouw achter de toonbank vraagt in welke smaak ik m´n water wil. Ik vraag me af of ik het wel goed heb verstaan, en gok maar gewoon op de eerste optie die ze noemde (dat was ook de enige die ik verstaan heb): Jamaica. ´Zij ook?´ vraagt de vrouw, op Nina wijzend die er een beetje dommig glimlachend bij staat te kijken. ´Ja, zij ook.´
We krijgen een zoet, roze goedje dat nog best wel smaakt. Helaas komt er al snel een wesp op af. Nina zegt gestresst: ´Niet slaan, niet slaan!´ Nu was ik dat ook niet van plan, dus ik blijf rustig zitten. Als ik Nina nog steeds bewegingsloos en paniekerig kijkend zie zitten, zeg ik lacherig: ´Ben jij bang voor wespen?´ Nog voordat ze antwoord heeft kunnen geven, spring ik in paniek op: ik voelde iets op mijn arm. Een onschuldig vliegje landt een paar centimeter verder op de tafel.
Nina: ´Ja ja. En jij zeker niet?´
Inderdaad, dat was ik dus niet. Modeling effect (onderdeel van vicarious learning, je leert dus tóch nog wel wat bij gezondheidswetenschappen): wanneer iemand het gedrag van een ander overneemt. Die persoon heeft dat gedrag nog niet eerder vertoond en zou het ook nooit hebben vertoond als zij het niet iemand anders had zien doen.
De volgende dag worden we weer geplaagd door wespen. We zitten op de Zócalo van Oaxaca (waar een communistische revolutie aan de gang is, maar dat volgt nog) te eten en sinaasappelsap te drinken. Wesp nr. 1 komt eens een kijkje nemen, en gaat dan snel wesp nr. 2 halen. Gezelllig zoemen ze om ons heen en landen af en toe even (bijvoorbeeld op ons bord of op Nina´s arm). Nina zit met haar lippen op elkaar geperst overstuur te kijken. Ook ik voel me niet zo op mijn gemak. Na een tijdje sist Nina: ´We gaan NU naar binnen.´ Ik hoop nog dat ze doorvliegen, maar er komen er alleen maar meer dus ik vraag aan de ober ´si podemos entrar, porque tenemos problemas con estos pequenos animales´. (Nien houdt wel van stoelendans, want terwijl ik dit schrijf zijn we ook alweer verhuist, dit keer vanwege de zon) De ober zet onze borden op een tafeltje onder de zuilengang, echter nog steeds buiten. De wespen hebben ons dan ook binnen no time weer gevonden en willen ons op gaan eten. Nina smeekt me of ik nog een keer aan de ober wil vragen of we naar binnen mogen, maar ik weiger omdat ze ons daar ook heus wel zullen vinden.
Conclusie: Als je in Oaxaca twee meisjes verstijfd op een terras ziet zitten, dan zijn wij dat en willen ze ons weer op gaan eten.
18 juli, Mazunte (Nina)
In het hostel in Oaxaca leren we op de laatste avond twee Amerikanen kennen. Een man van rond de 40 en een meisje van rond de 25. Ze komen beiden uit Texas en zijn beiden leuke, intelligente mensen. We hebben een interessant gesprek over Bush, de Republikeinen etc. We zijn blij dat we hen ontmoet hebben, want zo worden onze ideeen over Amerika en Amerikanen iets bijgeschaafd.
19 juli, Mazunte (Nina)
We gaan zwemmen. De golven zijn zo hoog en de stroming is zo sterk dat we volledig ondersteboven, achterstevoren en drie keer over de kop worden meegesleurd door de zee. Ondanks dat Nori een schaafwond oploopt, we zout in onze ogen hebben en met de bikini´s op de knieën uit het water strompelen, moeten we toch lachen. Om onszelf.
We zijn pas 10 minuten op het strand en hebben nu al een hekel aan het beach-effect. Nori: “Ik ga echt niet schrijven voordat al dat zand eraf is”. Ik ben benieuwd. Ik denk dat ze dan de komende drie dagen niet kan schrijven.
We zijn gister gearriveerd in Mazunte. Hét strand voor overspannen vakantiegangers. Nori: “Nou, ik ben nergens zo overspannen geweest als hier”. Om het verhaal toe te lichten zal ik even bij het begin beginnen.
We zijn in Oaxaca en willen naar de kust om een paar dagen te relaxen. We besluiten een ´Van´ te bemen. Dat is een busje waar we in totaal met zijn vijftienen (inclusief twee chauffeurs) mee naar Pochutla gaan. De rit duurt zes uur en ik heb zoiets nog nooit meegemaakt. Ik dacht dat de rit van Puebla naar Oaxaca erg was, maar dit is niet eens daarmee te vergelijken. We gaan met 70 km/u door de bochten. Er wordt geadviseerd 30 km/u te rijden. Voor ons zit Otto - een blond knulletje van bijna twee jaar - voortdurend te kotsen. Hij is wagenziek. Ik ook. Hij weet niet waar hij het zoeken moet. Ik ook niet. Nu kunnen we beiden eerlijk gezegd niet veel kanten op. Ik zit tegen Nori aangedrukt en word van de ene naar de andere kant geslingerd. Wanneer we arriveren in Pochutla slaakt iedereen een zucht van opluchting, behalve de twee chauffeurs. Zij vinden dit blijkbaar normaal. We stappen uit.
Wanneer we aankomen bij ons ´hostel´ in Mazunte blijkt hier niet vaak iemand te komen. Het ligt een beetje achteraf. Het mannetje van het hostel is zo blij dat hij was gezelschap heeft, dat hij ons niet met rust laat. Hij laat ons álles zien. Het enige dat wij willen is rust. Ik voel me in het begin helemaal niet op mijn gemak en ben blij als we onze vriendinnen zien op het strand. Nadat we wat gegeten hebben lopen we terug. Onderweg - het is intussen al donker – lopen heel veel zwerfhonden. Ze zien er eng uit en wij hopen niet dat ze hondsdol zijn, voor het geval ze ons aanvallen. Er gebeurt niets en we komen aan bij onze cabaña.
Wanneer we naar binnen willen gaan zegt Nori opeens: “Okee, als ik je dit vertel wil je echt niet meer hier slapen”. Ik weet nog niet waar ze het over heeft en er verschijnt een hele serie aan beelden voor mijn ogen. Alles waar ik niet van houd komt binnen 0,2 seconde naar boven.
Dan wijst Nori op een zwarte vlek op de muur. Ze denkt dat het een enorme spin is. ´Het´ is zo groot als een hand. We roepen señor en hij begint te roepen: “Cucaracha, Cucaracha!” Ik denk: moet ik nu heel hard wegrennen? Dan loopt de man weg. Even later komt hij terug met een lamp. Hij schijnt op de muur en we durven bijna niet te kijken. Het blijkt een krab te zijn (en geen cucaracha wat kakkerlak betekent). Het is niet eens zo´n grote. Het is zo een die men hier eet. Nu eet men hier wel meer, maar daar ga ik het nu niet over hebben.
Toen we – eindelijk – in bed lagen, was het te warm om te slapen. We gingen nog maar even over het rare, oude mannetje praten. Na het incident met de kreeft was mijn wantrouwen weg. Ik dacht: “och, hij is gewoon een beetje prettig gestoord”. Nori´s commentaar hierop: “Nou, ik heb toch een iets ander idee van prettig”. We besluiten dat hij in orde is en proberen te slapen.
Het rare mannetje, de honden en de ´spin´ maakten het allemaal erg overspannen in het begin, maar nu we aan het strand liggen beginnen we te ontspannen en kunnen we genieten van dit surrealistische paradijs. Het is net een oerwoud aan de zee met enorme golven, palmbomen, veel zon en gezellige barretjes. (foto´s volgen!)
Ik wil toch nog even terug komen op het feit dat men hier wel meer eet. We lopen in Oaxaca over een markt en we zien twee manden staan met een heleboel ´iets´ erin. Het stinkt naar een combinatie van gebakken vlees met gebakken rozijnen. En dan nog viezer. Het blijken gefrituurde sprinkhanen en wormen te zijn. Ik had in mijn Thomas Cook-boekje over Mexico gelezen dat je deze inderdaad kunt tegenkomen in Oaxaca. Ik had zelfs het plan deze misschien te proberen.
Na de aanschouwing van de enorme berg trek ik mijn plan in. Noor en ik gaan nog liever bungee-jumpen. En als je begrijpt dat wij lijden aan een solidair hoogtevreesgevoel, kun je je misschien voorstellen hoe deze berg uit moet hebben gezien.
Fact: Nori is dom.
Nori legt haar zonnebril neer op de balie van een restaurant en denkt: “Hmm, dalijk vergeet ik hem”. En dan: ”Nee, zo dom ben ik niet”. We lopen weg en de mevrouw van de balie roept ons terug omdat Nori haar zonnebril is vergeten.
Fact: Nina is zeekziek.
De laatste dag in Mazunte gaan we zwemmen met reuzewaterschildpadden. Op advies van Maud, Sophie en Julie (onze lieve vriendinnetjes). Om acht uur zullen we vertrekken. Om negen uur zitten we er nog, maar het ziet ernaar uit dat we toch gaan.
We zitten met een paar mensen in een speedboot en de eerste vijf minuten vind ik het leuk. Daarna merk ik dat ik misselijk word. Het wordt alsmaar erger en het enige dat ik wil is vaste grond onder mijn voeten.
Volgens mij ben ik de enige die zich zo voelt, want iedereen schijnt zich te vermaken. Alles gaat nog redelijk tot de boot wordt stilgelegd in het water. Ik weet niet waar ik moet kijken, overal is water. In de verte zie ik land. Ik probeer me daarop te concentreren om mijn evenwichtsorgaan enigszins te steunen. De schildpadden interesseren me niet. Het enige dat ik denk is: “Hoe kan ik de crackers en de kop koffie van vanochtend binnen houden?”
Nori werpt af en toe een meelevende blik, maar houdt verder haar mond. Ze weet dat ze nu beter niets kan zeggen. (Naderhand kreeg ik te horen dat ik groen was.)
Wanneer iederen klaar is met de schildpadden gaan we terug. Tenminste, dat is wat ik denk. Een paar honderd meter voor de kust wordt de boot weer stilgelegd. Wanneer zelfs het anker wordt uitgegooid zie ik het echt niet meer zitten. We gaan snorkelen. Ik blijf in de boot zitten. Een vrouw, die blijkbaar ook geen zin heeft om te snorkelen, vraagt aan mij wat er te zien valt. Ik denk: ´praat niet tegen mij´, maar blijf toch beleefd. Ik roep naar Nori, die ergens in het water hangt met een bril en een snorkel, of er wat te zien valt. Ze geeft geen antwoord, dus roep ik het nog een keer. Achteraf blijkt dat ze half aan het verzuipen was doordat zowel haar bril als haar snorkel helemaal vol met water zaten. Na de derde keer komt er zacht “Ja, er zijn heel veel vissen” uit. Ik vertel de vrouw (welke Engels spreekt) wat Nori zei en draai me dan om, in de hoop dat ze me met rust laat.
De man van de boot zegt dat ik beter het water in kan gaan in plaats van op de boot te blijven zitten. Omdat ik denk dat het vast niet erger kan worden, doe ik dat dan maar. Zonder snorkel en bril, welteverstaan. Ik merk dat het niks uitmaakt waar ik mij op dat moment bevind. Ik voel me toch beroerd. Twee keer tijdens deze trip ga ik bijna over mijn nek (mijn hoofd hangt al buiten het bootje), maar ik weet de crackers nog net te beheersen.
Dan is het uiteindelijk toch zo ver. We gaan terug. Ik zit als eerste weer in het bootje en vraag aan de man of we nu écht terug gaan. Hij beaamt dat en ik wil hem bijna omhelzen. Alweer weet ik mij te beheersen. Een paar meter voor de kust worden we geacht uit de boot te springen en het laatste stuk te zwemmen. Noor en ik springen het water in, maar vergeten dat de golven nogal krachtig zijn. Nori, blij door alle vissen die ze gezien heeft en ik, blij omdat we terug gaan, zwemmen tussen de hoge golven richting strand. Wanneer we bijna uit het water zijn, staat er een Mexicaan hevig met zijn armen te zwaaien. We lachen vriendelijk naar hem en beseffen te laat dat hij ons probeerde te waarschuwen voor de golf die op dat moment op ons af kwam. Tegelijk kijken we achter ons en worden volledig overrompeld door de golf. Weer worden we achterstevoren en ondersteboven op het strand gekwakt.
We zitten helemaal onder het zand. Zelfs mijn oren en neus zitten vol. Een andere man reikt mij een hand toe en ik moet lachen om wat er gebeurde. Nori blijkt bijna haar bikinibroekje te zijn verloren en denkt dat ik haar op dat moment uitlach. Dit vertelt ze me later, wanneer ik probeer het zand uit mijn haren, neus en oren probeer te krijgen. Dit lukt niet en ik ben de rest van de dag misselijk.
Lezersvraag:
Wat is de link tussen een forens en forensische psychologie?
Bonusvraag (die is dus voor de bonus):
Welke van de volgende drie kan vliegen?
1. Salmonella
2. Legionella
3. Mozarella
-
22 Juli 2006 - 09:17
Michel Nita:
Tsunami, tsunami
Strubbelingen.
Dat van die 5 meter achter lopen heb jij van geen vreemde, beste Nina.Wanneer ik met mama door de stad loop dan blijft zij ook 3.26 meter achter en wel constant.Vanwege deze constante kun je vaststellen dat er geen enkel verschil in loopsnelheid bestaat. Wanneer de achterblijvende partij de vooroploper beschuldigt van hogere of te hoge snelheid gebeurt dit dus volledig ten onrechte.
Waarom in s'herennaam slaan jullie die leuke kerkenroute over? Het is er goddelijk koel.
Homosexualiteit bij apen is weteschappelijk aangetoond.
Leipe shit, goeie shit. Wat zeggen jullie eigenlijk wanneer jullie knappe Mexicanen(caansen) zien?
"Good Lord",gebruik ik wel eens.
Waarom komen wespen op zoetigheid af terwijl ze toch bekend staan als overtuigde vleeseters? Overigens gaan ze doorgaans niet zover dat ze complete toeristen op eten. Dit ter geruststelling.
18 juli Mazunte
Zie je nou wel!
Een vraagje.Wat is precies het beach-effect?
Graag meer hierover.
Sprinkhanen en wormen schijnen berstensvol eiwitten te zitten, hetgeen ze voedzaam maakt.
Ik ben ook eens zeeziek geweest,Nina en mijn gelaat kreeg een afwijkende kleur. Ongeveer zoals de groene kleur op deze site.Ik kon dit in een spiegel aan boord zelf vaststellen.
Tot slot, kan iemand van jullie twee een foto maken wanneer de ander door zo'n tsunamigolf op het strand gedeponeerd wordt. Maakt niet uit wie van de twee.
Nou meiden, zet hem op en tot lezens.
PS Kunnen jullie uitzoeken waarom de Mexicaanse hond zo genoemd wordt.Bij voorbaat dank. -
22 Juli 2006 - 09:58
Bnonito:
Hoi kippen..
Hebben jullie, tussen al de ellende, ook nog een beetje lol.. Klinkt allemaal zo ernstig.. Zal toch wel..??
Veel plezier en succes komende daagjes.. tot lees'..
Dikke kus.. Bonny!! -
22 Juli 2006 - 10:56
Gertie:
Wat n geweldige verhalen, ik zou willen dat ik erbij was,alleen al om jullie gezichten te zien. Vooral dat van Nina omdat ik me daar wel iets bij voor kan stellen. N heel klein gezichtje haha. En Nori hopelijk heb je je bikinibroekje nog teruggevonden, anders is t zo n raar gezicht he? Verder wens ik jullie heel veel plezier en ik blijf jullie verhalen volgen! xxx -
22 Juli 2006 - 11:25
Bijna In Navolging Van:
de andere vader hier voluit: J.M.H. Spauwen. Een bekende gestalt ter oriëntatie en verificatie ;-)
Nou meiden, als ouders houd je je hart vast bij al die narrow escapades ( misschien wel spaans voor escapes). Blijf niet misselijk, eet komkommers of andere vitaminenbommen. Wij hier gaan even naar de zijlijn: op de Zeeuwse kampeerwei een hele gezinsfase afsluiten ! Even ontspannen en mijmeren in de blokhut, hoewel het hier tropisch schijnt te blijven, records worden gebroken, wandelorganisatie voor de rechter wordt gesleept, sport in protocollen wordt uitgekaderd, en het levensrisico afgeregeld.
Kijk dus uit! .... voor de namaak-mens, haha.
Ozzy heeft zijn examens gehaald, gaat 21 augustus uit huis naar de school onder de rook van Amsterdam. Studeert er ook een (dicht)bij de VU :-). Alleen, hij leert antwoorden, jullie slechts vragen zoals de levensvraag, pardon lezersvraag. Tja, wat moet de "buitenstaander" daarmee.... laat ik het er maar op houden dat jullie met mozarella hebben liggen gooien.
Good luck, Han -
22 Juli 2006 - 15:23
Moeti:
meisjes, meisjes, wat een ervaringen ^_^ Noor, dat was een dure zonnebril, pas d'r een beetje op ?!
Na een moeilijke start vandaag (ik ging naar een begrafenis van een collega) lijkt het toch langzaam vakantie te worden. Menou heeft de dingen van 'mijn lijst'al bijna allemaal ingepakt, ik heb nog nooit zo weinig vakantiestress gehad, fijn zo. Nog een laatste wasje door de droger en daan gaan we, naar de campingfamilie. Hasta la pasta, tot volgende week, dag liefjes, pas op jezelf XXXXXX -
22 Juli 2006 - 16:55
Nina:
Geachte Heer Nita
Zou jij misschien zo vriendelijk willen zijn de bonusvraag voor ons te beantwoorden? Aangezien jij toch altijd alles weet. Wij zijn namelijk heel benieuwd.
Wat betreft het achterloopfenomeen: ik begrijp precies wat je bedoelt. Echter doet het zich bij ons anders voor. Het is namelijk niet zo dat Nina constant 5 meter achter loopt. Dat hebben we misschien wel zo opgeschreven, maar niet zo bedoeld. Doordat er steeds mensen tussen ons door lopen moet Nina wachten. Nori loopt dan door. Hierdoor ontstaat een kloof. Nina moet dan rennen om weer bij te komen. Na dit 100 keer gegaan te hebben had Nina daar geen zin meer in en beval ze Nori af en toe achter zich te kijken en te wachten wanneer er weer kruisend verkeer in aantocht was. Tot zover de rectificatie.
Kerkenroute: we hadden er al twee gedaan en aangezien wij niet zo christelijk zijn aangelegd was dit genoeg.
Het beach-effect: overal zand, stroef haar, zoutsmaak in je mond en algehele plakkerigheid.
Foto: ik zal mijn best doen. (We hebben er wel een van het beach-effect.)
ps. Google jij maar lekker zelf. -
22 Juli 2006 - 16:59
Nien En Noor:
Lieve Bonny
Natuurlijk is het hier prachtig en geweldig. Wij haten het echter om van die lovende reisverslagen te lezen. Dus hebben wij gepoogd een iets evenwichtiger verslag te produceren. Je hebt gelijk dat wij hierin misschien iets naar de andere kant zijn doorgeslagen. We zullen hier in het vervolg rekening mee houden.
Met vriendelijke groet,
Nina Nita en Nori Spauwen -
22 Juli 2006 - 18:53
Dhr. Phil Crijns:
Over Salmonella zijn mij minder gunstige verhalen ten gehore gekomen..
Om over Legionella maar helemaal te zwijgen!
-
22 Juli 2006 - 19:03
Michel Nita:
Nou, vooruit dan.
Een forens reist heen en weer tussen werk en woonplaats of andersom.
Forensische psychologie niet. Ergo: er is geen link.
Antwoord op de bonusvraag:alledrie, want ze passen alle in een gemiddeld modern vliegtuig.
Hoe weten jullie trouwens dat ik altijd alles weet?Het antwoord op deze vraag weet ik natuurlijk al.
Ave
-
22 Juli 2006 - 21:04
Anna:
Haha ik lig in een deuk als ik jullie verhaaltjes lees! Antwoord lezersvraag: Ik weet het niet:P Bonusvraag: 4: frits als ie onder de sproeier door loopt! Maar ik ga nu met jullie cammen ! XxX !!! -
23 Juli 2006 - 02:42
N En N:
fotos staan online!
(groups.msn.com/norifotos) -
23 Juli 2006 - 16:10
Fleur:
De foto's van Mazunte zien eruit alsof Pirates 2 er is opgenomen!
Het lijkt me trouwens echt super om met die schildpadden te zwemmen. Ook al zit het zand tot in je neusholte.. achteraf moet dat het toch waard zijn!! :)
Ik denk overigens dat de mozarella kan vliegen. Alstie niet lekker is, iig, kan je er altijd nog mee gooien. En forensische psychologie is diegene wetenschap die de forensen bestudeerd, en is tevens een vertakking van de andere forensische psychologie. Daar uw link :P
Keep me up to date en over een tijdje drinken we iets zonder wespen en/of mozarella of salmonella! -
24 Juli 2006 - 13:33
Chantal:
Geweldige verhalen. Ik zal zeker nog vaker ff koekeloeren op de site. Groetjes ]
Channie -
25 Juli 2006 - 19:58
Els:
hi nien..klinkt allemaal ontzettend grappig..beetje als een mislukte trekkerstocht..julie moeten voor een tijdschrift reisverhalen gaan schrijven..t is nl ontzettend grappig!Maar geloof ook wel dat jullie erg veel mooie dingen zien. Hoop ook dat je nog erg veel lol hebt en vooral niet gaat stressen..tot snel meisje en groeten aan noor!kus els -
25 Juli 2006 - 23:50
Noor:
Hey Els, het is helemaal geen mislukte trekkerstocht, het is juist heel erg gaaf :) We vinden het gewoon erg leuk om ons als halfzachte eitjes te profileren. Alle succesverhalen komen dus niet door de redactie heen (zo heb ik bijvoorbeeld een geweldige boottocht gehad). We zien het als onze taak om de mensen aan het lachen te maken! En zo te lezen slagen we daar af en toe wel in. Gelukkig hebben wij het hier ook heel erg fijn.
Dikke zoenen Noor -
26 Juli 2006 - 00:52
Gwyn:
Hee gekken :D Boh ik ben jaloers. Ik wil ook reizen. maar dat komt nog wel Ik kom net terug uit Tsjechie jongens, dat klinkt ook wel speciaal :p Ik heb net anna weer gezien, dat was wel een opluchting. Ik had nog nooit in mn leven iemand gemist (al waren t maar tien dagen :p
Jullie krijgen 't dalijk te hoog in de bol met al die complimentjes over jullie schrijfstijl, t is net The Ironic and Sarcastic Travelguide ;p
(ik moet vet lachen de hele tijd, trouwens. tis echt heel leuk haha) 't is midden in de nacht, dus ik ga naar bed, en ik wens jullie nog heeel veel avonturen toe.. Xxx Gwyn -
26 Juli 2006 - 08:56
Jarink:
Hey,
Klinkt goed joh!! Zeeziek en overvallen worden door golven!! Vind het leuk om de verhalen zo te lezen! Ben benieuwd naar meer en naar hoe het in het weeshuis gaat!! kus jarink -
26 Juli 2006 - 14:23
Gwyn:
Nori, ik heb echt superrrr dringend menou's nummer nodig, dus als je dit zou lezen,(wat erg onwaarschijnlijk is maargoed ) zou ikdat graag willen (want anders zijn de kamers in parijs weg! ) X Gwyn -
29 Juli 2006 - 14:58
Rick:
Wat een prachtige verhalen... Ik kan jullie twee vertellen dat ik heel even kwam kijken op de site hier, en eventjes een update wilde halen betreffende jullie avontuurtjes.
Allemaal leuk en aardig zullen jullie vast denken, ik daarentegen denk er toch heel anders over. 'Waarom?' vragen jullie je vast af, en ik kan me zelfs indenken dat jullie vinden dat er momenteel niets mooiers bestaat voor ons thuisblijvers dan jullie fantastische verhalen te lezen. Nu is dit in een bepaald opzicht natuurlijk geheel waar. Maar als je er na 1,5 uur lezen op de site achterkomt dat er al 1,5 uur gepasseerd is terwijl je slechts 'eventjes' de site wilde bekijken, dan word je daar ook niet vrolijk van. ;)
Nu goed, ik zie het maar als een goed teken! Blijf schrijven, en niet al te veel foto's maken (jullie schrijftalent is groot genoeg om er al een fantastisch beeld bij te vormen :) ).
Veel plezier toegewenst daar!
Rick
P.s.: Geweldige dialoog, die ene die door Nina wordt afgekapt als zijnde 'dat wordt ook wel een voedselketen genoemd!' ^^
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
