De schaapjes laten weer van zich horen.

Lieve chica`s en chico`s

Wij zijn erg blij met de vele complimenten die we van jullie ontvangen. Echter wilden jullie meer inhoudelijke informatie, dus bij deze. Verder zijn wij erg onder de indruk van het hoge bezoekersaantal, maar wordt daardoor de druk om het zo te houden wel erg groot. Wij hebben ons daarom eens goed überlegt en hebben besloten dat de beste manier om dit te doen interactiviteit is. Het resultaat hiervan kunnen jullie als grote klapper op de vuurpijl onder aan dit bericht lezen. We verwachten veel uitgebreide reacties! Natuurlijk gooien we er ook nog wat dialogen tegen aan, omdat jullie dat zo leuk vinden, en zijn er ook weer nieuwe foto`s, omdat jullie dat zo leuk vinden.


Wat hebben wij tot nu eigenlijk gedaan en gezien? (Nina)

We zijn begonnen in Mexico-City. Een grote, heftige stad met veel mensen. Er was veel moois te zien. Het mooiste van MC en misschien wel indrukwekkendst van de hele reis (tot nu toe) waren de piramides bij Teotihuacan, waar we al eerder over verteld hebben. In MC verbleven we in een gezellig hostel, genaamd “Amigo” waar we vier nachten hebben doorgebracht. Omdat wij nogal last hadden van een jetlag konden wij het heftige Mexico-City aan het begin van onze reis niet goed aan en besloten we verder te trekken.
Puebla was de tweede stad waar we een kijkje gingen nemen. Het is een rustig en kleurrijk stadje waar we goed tot rust konden komen. Dat was erg prettig, na het drukke MC. Vanuit Puebla hebben we van de safari kunnen genieten. We hebben twee nachten in Puebla geslapen in een gezellig familiehostel, waar we ook onze vriendinnen Maude en Sophie uit Quebec hebben leren kennen. Vervolgens zijn we met hen verder getrokken naar Oaxaca.
Oaxaca vonden we een geweldige stad. Het hostel had een groot dakterras waar we ´s avonds met z`n allen biertjes zaten te drinken. Hier hebben we veel mensen leren kennen, onder andere Julie, onze française uit Parijs. Ook hebben we veel interessante gesprekken gehad, met onder andere de twee Amerikanen uit Texas, waar we al eerder over hebben verteld. In Oaxaca was een Revolutie aan de gang, die veel indruk op ons maakte (hierover vertelt Nori later meer). We hebben veel tijd doorgebracht op de Zocalo en veel dingen bezocht. Onder andere Monte Albàn, een verzameling eeuwenoude piramides waar de Maya`s nog gewoond hebben. Bijna net zo mooi als Teotihuacan.
Na Oaxaca vonden we het tijd worden voor een paar dagen ontspanning aan de kust. Zon, zee en strand was ons motto. Daarvoor moesten we naar Mazunte. Samen met Maude, Sophie en Julie zijn we daar naar toe gegaan. Het strand in Mazunte deed mij sterk denken aan de film `The Beach`. De baai was prachtig. Er was een mooi strand, helder blauw water, enorme palmbomen, enorme golven en bijna geen mensen. Af en toe liepen er wat verloren hippies rond (waaronder wij) die filosoferend over het strand dwaalden. Er waren bijna geen winkels en geen enkele geasfalteerde weg. Een erg primitief gebeuren.
Omdat wij Westerse meisjes toch behoefte hadden aan een iets geciviliseerder onderkomen, met een douche met normaal water (zónder zout) besloten we na twee nachten naar Puerto Escondido te trekken. Een stadje 40 kilometer verderop. Daar was alles wat wij op dat moment zochten. Een mooi strand, winkels en een normale douche. We zijn daar vijf nachten gebleven. We hebben heerlijk gezwommen, heerlijk gratis cocktails gedronken bij de Ladies-Night in een of ander discotheekje en verder hebben we helemaal niets gedaan. Toen we goed uitgerust waren was het langzaam tijd om richting Colima te gaan, richting weeshuis. Dat is nog een aantal dagen reizen en we wilden dat niet allemaal in de laatste dagen proppen.
Allereerst moesten we naar Acapulco, een van de eerste beach resorts van Mexico, om vanuit daar verder te trekken. Acapulco is Lloret in het groot en dan voor de rijken. Niet echt ons ding. We hebben er maar heel even rondgekeken. De volgende dag hebben we vroeg de bus gepakt naar Morelia, ongeveer 1000 km verderop.
Daar zijn we nu en Morelia is een prachtig oud koloniaal stadje, dat we morgen helemaal gaan verkennen. Wordt vervolgd.


REVOLUCIÒN EN OAXACA (Nori)

Oaxaca is een prachtig stadje in een uitgestrekte vallei in de armste staat van Mexico. De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Maar de laatste tijd zijn ze ook nog iets anders, namelijk boos. Heel erg boos. Twee maanden geleden gingen de leraren van Oaxaca in staking. Ze hadden weinig, maar duidelijke eisen: hetzelfde salaris als leraren in andere staten, en verder voedsel, schoenen en boeken voor de kinderen, die vaak hongerig en blootsvoets op school verschijnen. Toen de leraren samen met sympatisanten en inwoners van het stadje een demonstratie hielden, met spandoeken waarop hun eisen stonden, en zo de dialoog met de overheid wilden aangaan, werd opeens pijnlijk duidelijk hoe democratisch dit land eigenlijk is: de politie sloeg de – vredelievende! – demonstratie hardhandig neer. Daarbij schoten ze 7 leraren en 2 kinderen dood. Vijftien leraren zijn nog ‘vermist’. Dit zie je dus niet op het nieuws in Nederland. De strijd werd echter wel gewonnen door het volk van Oaxaca, dat nu de Zocalo (het centrale marktplein) al twee maanden bezet houdt. De mensen hebben straten gebarricadeerd, honderden kraampjes opgezet met allerhande etenswaren, frutsels en informatie over de opstand en ze slapen `s nachts met honderden in de openlucht, inclusief vrouwen en kinderen. De politie laat zich niet meer zien. De Zocalo is omgetoverd tot strijdcentrum: overal hangen pamfletten, manifesten en karikaturen van de gouverneur Ulises die ze verantwoordelijk houden voor de moorden. Er wordt sterk gepleit voor het aftreden van deze meneer en het invoeren van een communistisch regime: PODER AL PUEBLO; macht aan het volk. Met alle kraampjes en kunstwerken en de saamhorige sfeer is het eigenlijk nog best wel gezellig. Wij komen er dan ook elke dag om te eten en te drinken en gewoon rond te kijken. Het hele gebeuren maakt veel indruk op me. In de werkgroepen van Politieke en Sociale Filosofie hebben we veel gediscussieerd over hoe de verschillende manieren van staatsinrichting werken en welke de beste zijn. Om het voor je ogen te zien gebeuren is echter een hele andere dimensie: opeens gaat het niet meer om systemen en filosofische theorien, maar om mensen, die kinderen verloren hebben of gewoon radeloos zijn. Aanvankelijk denk ik dan ook dat ik eigenlijk met al die filosofische kennis nòg niets over de wereld heb geleerd dat me kan helpen om dit te verwerken, maar als ik aan Nina uitleg hoe de verschillende dingen met elkaar samenhangen en er zelf verder over nadenk merk ik gelukkig dat het kader dat die theorien me hebben gegeven me wel degelijk helpen bij het op een rijtje zetten van alles dat ik zie. Ik vind het nog steeds moeilijk om te begrijpen dat dit volk denkt dat een Marxistisch-Leninistisch regime hen uit de ellende zal helpen. Juist omdat ik ten zeerste met ze sympatiseer en ik het idee heb dat ik aan hùn kant sta, vind ik het raar dat we op dit punt zo van mening verschillen. Ik durf dat echter niet tegen de strijdvaardige menigte op de Zocalo te zeggen, zeker niet met alle foto`s van bloedende mensen op straat en de posters met teksten als “Beter strijdend sterven dan niets doen”. Ze hebben een pamflet in het Engels waarin ze de situatie uitleggen aan ons, de toeristen, en ons begrip vragen. Dat wil ik ze dan toch wel geven.
Op zondagavond zal er een groot feest zijn. Dit is aangekondigd in flyertjes en op posters. Het is van oudsher een volksfeest maar vindt nu plaats in het stadion van de stad en wordt georganiseerd door de gemeente. Samen met een Belgse uit onze slaapzaal gaan we er heen. Bij het stadion aangekomen zien we echter geen feestelijkheden, maar een grote massa boos kijkende mensen, staande tussen barricades, met loden pijpen in hun hand. We informeren voorzichtig of het feest nog doorgaat, maar dat is niet het geval: de mensen van de stad boycotten het feest. Het was namelijk eigenlijk HUN feest, een volksfeest, maar de overheid heeft er een commercieel geheel van gemaakt, voor rijken en toeristen. De dansers die optreden op het feest worden naar de mening van het volk tentoongesteld en uitgebuit. En daarbij zijn ze volgens mij ook gewoon boos dat er niet naar hen geluisterd wordt. De sfeer wordt steeds grimmiger, en naar aanleiding van het feest zijn wij toeristen ook opeens `de vijand`. We worden boos aangekeken en de Belgse wil dan ook eigenlijk stante pede terug naar het hostel. Ik wil graag nog even blijven, word gevoed door een nieuwsgierigheid waarvan ik niet wist dat ik die bezat, maar besef dat het risico te groot is en geef toe. Vanuit het hostel zien we later vlammen oplaaien, maar er komt geen brandweer, alleen èèn ambulance langs. De volgende dag horen we echter dat ze gewoon wat houten stellages in brand hebben gestoken en dat er verder niets ernstigs gebeurd is.
Hierna zijn wij verder getrokken, niet omdat we het niet meer leuk vonden in Oaxaca maar simpelweg omdat we nog meer wilden zien. Dit verhaaltje is helaas zonder eind: de mensen zitten nog steeds op de Zocalo in Oaxaca en ik denk dat ze lang kunnen wachten op hun communistische revolutie. Mexico heeft zelfs nog geen president omdat de telling van de stemmen ook volledig corrupt verloopt, dus ik vrees dat er heel wat tijd verstreken zal zijn voordat de situatie in Oaxaca verbetert.


Dialogen etc (Nori en Nina)

Dagelijkse uitspraak van Noor: “Wat voor juli is het?”

15 juli, Uitspraak van de dag:
Nina en Nori zijn bij Monte Albàn. Ze lopen op een enorm grasveld tussen twee piramides in.
Nina: "O, dus zo voelt het om een schaap te zijn".

20 juli, dialoog van de dag:
-Nori: “Hoe kunnen wij nou zo moe zijn van niks?”
-Nina: “Doordat we geen vaste stek hebben.”
-Nori: “Oja, daar kunnen wij niet tegen, hè.”

21 juli, dialoog van de dag:
Nina was haar ring kwijt, maar had hem weer gevonden. Hij zat gewoon in haar tas.
Nina: “Boh, ik ben echt tè gehecht aan dit ding. Ik kan hem beter weg gooien. Of zou ik hem aan iemand geven?”
Nori: “O, geef hem maar aan mij, ik ben hem toch binnen een dag kwijt.”

22 juli, dialoog van de dag:
We zitten op een rots, uitkijkend over de Pacifische Oceaan. Op een rots onder ons lopen heel veel krabbetjes rond.
Nori: "Zo bizar hè, dat er gewoon een wereld bestaat met dingen zoals stenen en water, en dat op die dingen wezens rondlopen die op een hele andere manier existeren, en dat die wezens andere wezens opeten, waardoor die opeens niet meer `zijn`, terwijl de atomen waaruit ze zijn opgebouwd wel nog ergens bestaan, maar nu in een ander wezen, dat zonder die atomen niet zou kunnen blijven existeren, en dat die dan later toch weer op een tijdstip X ophoudt te bestaan, en....
Nina: "Ik zal het je even uitleggen, dat noemen ze dus de voedselketen."
(einde discussie)


QUIZZ: (Nori en Nina)
Hier volgt dat het interactieve gedeelte. De antwoorden kunnen jullie als bericht plaatsen onder aan dit bericht. De goede antwoorden zullen de volgende keer gepubliceerd worden. We gaan ervan uit dat jullie niet bij elkaar afkijken. Daarnaast kunnen originele antwoorden uiteraard rekenen op een bonus. De winnaar zal ook de volgende keer bekend gemaakt worden en wint een avondje corona`s drinken met Nori en Nina.

1 Wat heeft Nori NIET gezegd?
A.“Sorry, dat aanrecht is goor, daar ga ik dus ècht niet op koken!”
B.“Zullen we gaan bungeejumpen?”
C.“Als ik m’n bikini maar aanhou, de rest boeit me niet.”
D.“Nee Nien, je bent niet dom. Je komt alleen dom over.”

2 Hoeveel knappe jongens heeft Nina al gezien?
A)0
B)2
C)7
D)Meer dan 10

3 Wie zit er aan de diarree?
A)Nori
B)Nina
C)Allebei
D)None of the above

4 Welke uitspraak/uitspraken is/zijn waar?
1. Nina wordt zelfs zeeziek als ze alleen maar naar de golven kijkt.
2. Nina is gestopt met roken.
A) alleen 1
B) alleen 2
C) Allebei
D) Allebei niet

5 Wie eet èn drinkt het snelst?
A) Nori
B) Nina
C) precies gelijk
D) ligt eraan

6 Welke TWEE situaties hebben echt plaatsgevonden?
A) Nori zit `t zand uit haar bed te krabben, maar ze komt erachter dat het geen zin heeft omdat het aan haar benen plakt. Ze klaagt over dat het zo zweterig is en zit in haar string op het bed. De mensen lopen gewoon rond. Dat boeit haar niet.
B) Nina staat te zoenen met een Canadees, en van ellende steekt Nori maar een sigaret op.
C) Nori bestelt werkelijk ALLLES met pollo (kip): broodjes, tacos, tortillas, salade, tlayuda`s en zelfs pannenkoeken.
D) Op het strand moeten Nina en Nori de mannen van zich afslaan.

7 Nina en Nori hebben een tour geboekt en betaald. Wegens omstandigheden willen ze deze echter afgelasten. Nori is met de receptioniste in het Spaans aan het discussieren. De vrouw wil echter niet overgaan tot het retourneren van het geld. Wat gebeurt er nu?
A) Nori roept: “¡Tu puta!” en verspeelt daarmee alle kans die ze nog hadden.
B) Nina heeft tijdens de gehele discussie zitten broeden op een volzin in het Spaans, die ze er in 1 keer uitflapt. Met vereende krachten zorgen de meisjes er dan voor dat ze het geld terugkrijgen.
C) Nori merkt dat ze terrein verliest en wil bijna opgeven. Dan ziet ze het licht en spreekt zichzelf eens krachtig toe: “Kom op Noor, wees assertief!”. Ze raapt zichzelf bij elkaar, houdt voet bij stuk en krijgt het geld terug.
D) Nori en de receptioniste raken in een welles-nietesdiscussie die Nori dreigt te verliezen. Ontredderd draait ze zich om naar Nina en kreunt: “Wil jij alsjeblièft iets zeggen, in het Engels?” Nina zegt: “Listen, it`s not our fault you know”, waarbij ze de receptioniste indringend aankrijgt. Ze krijgt subiet en zonder nog èèn weerwoord het geld terug.

8 Wat heeft Nina NIET gezegd?
A)"Ik wil wel Spaans leren, maar ik kan geen actieve houding aannemen."
B)"Noor, het is niet dat je een slecht mens bent, soms ben je gewoon heel erg bot."
C)"Ik denk dat ik een hele goede moeder word."
D)"Neh, ik wil geen Europese jongen."

Das war's :)

Groetjes uit het zonnige Mexico!